Το 1963, όταν πρωτοσυνεργάστηκα με την ΕΡΤ, λεγόταν ΕΙΡ (Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας – ακόμα δεν είχε εμφανιστεί η τηλεόραση). Η συνεργασία αφορούσε ραδιοφωνικές διαφημίσεις. Κειμενογράφος διαφημιστικής εταιρίας, έγραφα και σκηνοθετούσα τα σποτάκια. Οι εκφωνητές (επικεφαλής ο περίφημος Τζων Βεϊνόγλου) και οι ηχολήπτες ήταν υπάλληλοι του ΕΙΡ. Αυτό συνεχίστηκε για είκοσι χρόνια μέχρι που το 1983 εγκατέλειψα την διαφήμιση.

Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκα το 1976 συντονίζοντας μία πολιτική μονομαχία μεταξύ Γεώργιου Ράλλη και Γεώργιου Μαύρου. Ακολούθως το 79-80 συντόνιζα την ζωντανή εκπομπή «Μία ταινία – μία συζήτηση». Το 1987 έκανα την εκπομπή «Διάλογοι», το 92-93 «Περιπέτειες ιδεών» και το 1996 «Μεγάλες παρεξηγήσεις». Είχα και μία κυριακάτικη εκπομπή στο Τρίτο: «Σημειώσεις για μία Εβδομάδα».

Παρόλο που ποτέ δεν υπήρξα υπάλληλος της ΕΡΤ (οι πρώτες μου εμφανίσεις ήταν δωρεάν, οι τελευταίες εξωτερικές παραγωγές) την ένιωθα σαν σπίτι μου. Είχα εκεί  φίλους και οι χώροι μου ήταν οικείοι. Έτσι ένιωσα πολύ άσκημα όταν ήρθε ο αιφνίδιος θάνατος. Έπαθα συμπτώματα στέρησης: Μου λείπουν το μοναδικό Τρίτο και η ΝΕΤ.

Ήξερα ότι ήταν βαριά άρρωστη. Κι αυτό όχι τώρα. Από παλιά. Το 1980, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, μου ζήτησε μία πρόταση για την αναδιάρθρωση και εξυγίανση της ΕΡΤ. Την παρέδωσα την 5.8.1980 και δημοσιεύεται στο τέλος του βιβλίου μου «Παρακμή και Πτώση της Νέας Δημοκρατίας» (Νεφέλη 1982). Με την ευκαιρία της κρίσης, ξαναδιάβασα τις προτάσεις μου μετά 33 χρόνια. Φυσικά δεν εισακούστηκαν, ίσως γιατί ήταν πολύ ριζικές. Ο Ράλλης, ευγενέστατος, με ευχαρίστησε λέγοντας πώς συμφωνεί απόλυτα, αλλά δυστυχώς με την τηλεόραση δεν μπορεί να κάνει τίποτα... Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας λέει κάτι τέτοιο, καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι το πρόβλημα.

Ωστόσο δεν αντέχω το κλείσιμο – ήταν άγριο πράγμα και ακραίο. Ξέρω όμως πως η κάθε σταδιακή αλλαγή θα συναντούσε συνδικαλιστικό μπετόν. Όπως συνάντησε και κάθε απόπειρα διαφάνειας. Τώρα που γράφω, δεν φαίνεται ακόμα φως.

Χρειαζόμαστε σίγουρα μία δημόσια τηλεόραση. Μόνον αυτή μπορεί να δώσει ποιότητα και παιδεία. Αλλά χωρίς σπατάλη. Όταν ερχόταν συνεργείο στο σπίτι μου για συνέντευξη από ιδιωτικό κανάλι ή ξένο δίκτυο, απαρτιζόταν από 2-3 άτομα: δημοσιογράφο και έναν ή δύο τεχνικούς (κάμεραμαν/ηχολήπτη – το BBC μόνον ένα άτομο για όλα!).  Όταν το συνεργείο ήταν της ΕΡΤ, αριθμούσε από 6 μέχρι και 11 νοματαίους. Που καθυστερούσαν σκόπιμα για να γράψουν και υπερωρίες…