Ξαφνικά κάποιος επισκέπτης των ιστοσελίδων μου ανακάλυψε ότι λείπουν κείμενα. Στην κατηγορία του www.ndimou.gr που επιγράφεται «Επίκαιρα» και περιέχει μικρά σχόλια, τα κείμενα έχουν αύξοντα αριθμό. Είχα φτάσει στον 398 (σε 13 χρόνια). Ο αναγνώστης – χαρά στο κουράγιο του – μέτρησε και βρήκε ότι έλειπαν 148, τα περισσότερα από παλαιότερες αναρτήσεις.

Η Forthnet που φιλοξενεί τον ιστότοπό μου (site), έψαξε αλλά δεν βρήκε άκρη. Ό,τι έγινε πρέπει να έγινε παλιά, γιατί στα τελευταία αντίγραφα ασφαλείας πάλι έλειπαν. Εγώ, που διαχειρίζομαι το site, δεν είχα βέβαια σβήσει 148 κομμάτια. Μπορεί παλιότερα να είχα αφαιρέσει ένα-δύο ως ανεπίκαιρα (ούτε αυτό το θυμάμαι) αλλά 148! Περίπτωση χάκερ απίθανη – και αν είχε εισδύσει μάλλον θα άφηνε άλλα ίχνη.

Πολλά από αυτά έχουν χαθεί οριστικά, γιατί τα έγραψα κατευθείαν στην ιστοσελίδα. Άλλα βρίσκονται στον σκληρό δίσκο κάποιου υπολογιστή μου – αλλά πού; Μερικά ίσως υπάρχουν και στα blogs μου. Τα οριστικά χαμένα πρέπει να είναι κοντά στα 100.

Τι σημασία έχουν 100 κείμενα για ένα συγγραφέα που έχει γράψει πάρα πολλά; Γι αυτόν, μεγάλη. Είναι όλα τους παιδιά του. Για τους άλλους; Η απάντηση είναι: δεν ξέρω. Κανένας συγγραφέας δεν ξέρει πόση αντικειμενική σημασία έχει έστω και ένα του κείμενο. Μπορεί να είναι αυτό που θα τον κρατήσει ζωντανό μετά θάνατον. Πολλοί επιβίωσαν όχι χάρη στα έργα – αλλά χάρη στα πάρεργα. Ο Βολταίρος υπερηφανευόταν για τις τραγωδίες του αλλά υπάρχει ακόμα από την δημοσιογραφία και τα παραμύθια του.

Αχ, ο πόθος της επιβίωσης! Από τον καιρό του Πλάτωνα: «θνητόν αθανασίας μετέχει» χάρη στην δημιουργία. Ή έτσι νομίζει. Γιατί πόσοι πραγματικά υπερβαίνουν τη λήθη; Ούτε ένας στους χίλιους δημιουργούς. Και για πόσο;

Δεν πειράζει. Με αυτό το τέχνασμα («μηχανή» το λέει ο Πλάτων στο «Συμπόσιο») παραμένουμε πιο δραστήριοι όσο ζούμε. Η ευτυχία της δημιουργίας βρίσκεται μέσα στην ίδια την άσκησή της. Το γράψιμο με κρατάει ζωντανό. Αν αργότερα έρθει και κάποια επιβίωση (δεν θα το μάθω ποτέ!) αυτό θα είναι μη αναμενόμενο έξτρα bonus.