Γνώρισα τον Αλέκο Παπαδόπουλο το 1987. Ήταν επικεφαλής της ΕΤ2 (σήμερα ΝΕΤ) κι εγώ είχα προτείνει μία εκπομπή λόγου. Δύσκολη περίπτωση γιατί οι «Διάλογοι» ήταν η πρώτη πρόσωπο με πρόσωπο εκπομπή στην Ελληνική Τηλεόραση που δεν θα ήταν συνέντευξη αλλά πραγματικός ισότιμος διάλογος.

Ο Παπαδόπουλος αποδέχθηκε την εκπομπή, δεν ρώτησε καν ποιους θα καλούσα, δεν ενοχλήθηκε που ο πρώτος προσκεκλημένος μου ήταν ο «δεξιός» Κωνσταντίνος Τσάτσος (στην πρώτη και τελευταία τηλεοπτική του εμφάνιση). Με στήριξε κι όταν οι εφημερίδες (συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες) με επέκριναν. Οι πρώτες διότι κάλεσα τον Τσάτσο και οι δεύτερες διότι «του αντιμιλούσα». (Ο ίδιος ήταν ενθουσιασμένος).

Ακολούθησαν κι άλλες εκπομπές και ανανέωση του συμβολαίου μέχρι που τον Παπαδόπουλο διαδέχθηκε ο Αντώνης Στρατής (ιδιαίτερος του Α. Παπανδρέου) ο οποίος μου διαμήνυσε ότι πρέπει να του υποβάλω για έγκριση τους προσκεκλημένους. Παραιτήθηκα.

Από τότε όμως ακολουθούσα προσεκτικά την καριέρα του Αλέκου Παπαδόπουλου. Με είχε εντυπωσιάσει, στις λίγες συνεργασίες μας, το ήθος και η στέρεη λογική του. Ήταν ο τρίτος πολιτικός, από τις δεκάδες που είχα γνωρίσει, που κέρδισε την εκτίμησή μου. (Οι άλλοι δύο ήταν ο Στέφανος Μάνος και ο νέος Γιώργος Σουφλιάς).

Είδα λοιπόν τον Παπαδόπουλο να παράγει μοναδικό έργο και ως Υπουργός Οικονομικών (μας έσωσε από απειλούμενη κατάρρευση) και Εσωτερικών (Καποδίστριας) και Υγείας. (Μέχρι να τον φάει η Μαφία των Μιζαδόρων).

Διαβάζοντας τώρα ότι ο Παπαδόπουλος δεν θα κατέβει στις εκλογές (ήταν από καιρό περιθωριοποιημένος) ένιωσα όπως όταν ο Καραμανλής διέγραψε Σουφλιά και Μάνο.

Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν αντέχει τους απαράβατα έντιμους ούτε τους ιδιαίτερα ικανούς. Καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας όπου επιπλέουν οι φελλοί και οι γλείφτες. Μας ενοχλεί και η αρετή και η ευφυΐα του άλλου.

Κι ενώ έγραφα αυτά, μαθαίνω πως αρνήθηκαν στον Σημίτη την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Και ανεγκέφαλοι και μικρόψυχοι. Κρίμα!