Αν ήθελε κάποιος να συλλέξει όλα όσα λέγονται και γράφονται για την Ελληνική  Κρίση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, εκατοντάδες τόμοι δεν θα τον έφταναν. Κάθε μέρα τα πρακτορεία κομίζουν μυριάδες άρθρα, σεντόνια ανεβαίνουν στο Διαδίκτυο, ώρες ατέλειωτες οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές ειδήσεις, συνεντεύξεις και συζητήσεις.

Και αν ήθελε πάλι αυτός ο ίδιος να βγάλει κάποιο νόημα από όλο αυτό το υλικό θα απελπιζόταν: πιο αντιφατικό, παράταιρο και παράλογο συνονθύλευμα δεν υπήρξε στην ιστορία. Ότι λέει ο ένας αναιρείται από τον άλλο, νομπελίστες κατεδαφίζουν άλλους νομπελίστες, καθηγητές θάβουν καθηγητές. Συμπέρασμα δεν βγαίνει. Όλη η χώρα είναι σε κατάληψη – και ακατάληπτη. Ο ασθενής πεθαίνει κι ακόμα δεν υπάρχει τελική διάγνωση (υπάρχουν πολλές κι αντικρουόμενες) όσο για θεραπεία… όλα τα φάρμακα που δόθηκαν μέχρι τώρα επιδεινώνουν την κατάσταση.

Κι από πάνω, κερασάκι στην τούρτα, τα διάφορα τσιτάτα. Του Πάγκαλου σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία, αλλά και άλλα πολλά είναι αξιομνημόνευτα.

Εμείς θεατές μαζί και κομπάρσοι του έργου, για ένα μόνο δεν μπορούμε να παραπονεθούμε: πως είναι τάχα ανιαρό. Θρίλερ είναι, με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τρομάζουμε κάθε μέρα με τους τίτλους και τις ανακοινώσεις και απορούμε που είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Συναρπαστικό το έργο λοιπόν και ευχαρίστως θα βλέπαμε τις συνέχειες, αν δεν ήταν τόσο ακριβό το εισιτήριο. Γιατί δεν είναι μόνον εκείνο που πληρώσαμε στην είσοδο, αλλά κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνει δίσκος και έρανος για λεφτά. Και δεν γίνεται να μην πληρώσεις – τον κυκλοφορούν κάτι τραμπούκοι που απειλούν να σου κόψουν το ρεύμα ή και τη μύτη (όπως στο Βυζάντιο). Αδειάζουν οι τσέπες και αναρωτιόμαστε αν όταν τελειώσει το θέαμα (λέτε να τελειώσει κάποτε;) θα έχουμε ψιλά για να γυρίσουμε σπίτι. Κι αν θα έχουμε σπίτι στο οποίο να γυρίσουμε.

Σάκος του μποξ έχει γίνει η Ελλάδα, ένας τεράστιος σάκος κι εμείς όλοι κλεισμένοι μέσα να μας δέρνουν και να δερνόμαστε μεταξύ μας. Πέφτει το ξύλο της αρκούδας. Βαράνε ξένοι και έλληνες,  κερδοσκόποι και οιωνοσκόποι, πολιτικοί και περαστικοί, μπάτσοι και μπαχαλάκηδες, τροϊκανοί και Μοϊκανοί, το ΠΑΜΕ κι οι νεοναζί, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί – όλοι μαζί…