Με πολλούς τρόπους τρομοκρατεί η Κρίση – αλλά εμάς τους σχολιαστές με έναν ιδιαίτερο. Μας περιορίζει τα θέματα, μας υποχρεώνει να γράφουμε μόνο γι αυτήν.

Το περασμένο μου κείμενο («Τα μυαλά μας και μία λίρα») είχε σχέση με την Κρίση. Με αφορμή μία παλιά ελληνική ταινία που ξαναείδα, έγραφα για την οικονομική αβεβαιότητα στη μεταπολεμική Ελλάδα και την κυριαρχία τότε της χρυσής λίρας – και σήμερα του χρυσού σε σχέση με το ευρώ.

Ωστόσο το δέκατο έκτο σχόλιο (ανώνυμου) αναγνώστη στην online LiFO έγραφε το εξής:

«Καλύτερα ο Δήμου να καταπιαστεί με τη καυτή πραγματικότητα.
Ποιος φταίει..?
τι πρέπει ν' αλλάξει..?
Τι προτείνει ο ίδιος ..?».

Δηλαδή ακόμα κι όταν γράφεις πλάγια για την Κρίση, σε ανακαλούν στην τάξη: Όχι, πρέπει να ασχοληθείς μόνο και αποκλειστικά με αυτήν, να αποκαλύψεις αιτίες και θεραπείες!

Η ζωή βέβαια συνεχίζεται. Και μέσα στην Κρίση οι άνθρωποι ερωτεύονται, χαίρονται (ναι, συμβαίνει κι αυτό) αρρωσταίνουν, γεννιούνται, πεθαίνουν.

Αλλά εσύ δεν δικαιούσαι να γράψεις για όλα αυτά. «Των οικιών ήμών εμπιπραμένων…» ή, νεοελληνικά, «εδώ ο κόσμος χάνεται…».

Είχα γράψει άλλο κείμενο για αυτή τη Πέμπτη. Κάτι για τον συγγραφέα και την προσπάθειά του να πιάσει κάποτε το «Αριστούργημα». Ήδη πριν να διαβάσω τα σχόλια είχα ενδοιασμούς. Εδώ καιγόμαστε κι εσύ τα συγγραφικά σου εσώψυχα… Ένιωσα ενοχές. Τελικά το έβαλα στο blog μου. Θα το βρείτε εκεί: doncat.blogspot.com.

Αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές. Τα καλύτερα κείμενά μου ξεκινάνε για δω και καταλήγουν στο blog, που είναι πιο προσωπικό κι ελεύθερο. Η Κρίση με κάνει και αυτολογοκρίνομαι συνεχώς.

Αλλά ΩΣ ΕΔΩ! Η τρομοκρατία της Κρίσης δεν θα περάσει. Θα πάψω να νιώθω ένοχος επειδή σκέπτομαι, νιώθω και γράφω άλλα πράγματα.

Κι αυτό δεν αφορά μόνον εμένα – αλλά όλους μας. Όλοι αισθανόμαστε τρομοκρατημένοι από την κρίση. Ντρεπόμαστε να σκεφθούμε και να κάνουμε αυτά που νιώθουμε. Έτσι όμως επιτείνουμε και χειροτερεύουμε τα πράγματα. Π.χ. υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ξοδέψουν, αλλά φοβούνται, περιορίζονται – και βουλιάζουν περισσότερο την οικονομία.

Να μία πρόταση για την Κρίση, αγαπητέ σχολιαστή. Φτάνει η οδύνη – δεν χρειάζεται και η τρομοκρατία!