Εντάξει – εντάξει, συμφωνώ κι εγώ με την συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών που έψεξαν τον κ. Βγενόπουλο για τις αγωγές του. Θα πρόσθετα όμως την γνωστή ρήση (του Ταλλεϋράνδου;): «Ήταν χειρότερο από αμάρτημα. Ήταν σφάλμα».
Διότι ούτε στα δικαστήρια έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει – ενώ σίγουρα χάνει σε όλους τους άλλους τομείς. Ένας επιχειρηματίας χρειάζεται την «έξωθι καλήν μαρτυρίαν» (αυτή τη δουλειά κάνουν οι Δημόσιες Σχέσεις). Δεν διαθέτει σύμβουλο Δημοσίων Σχέσεων ο κ. Β.;
Όμως από την άλλη πλευρά πρέπει να πω ότι συχνά αγανακτώ με το απύλωτο στόμα των πολιτικών. Λένε πράγματα για τρίτους – ή ο ένας στον άλλο – για τα οποία κάθε κοινός θνητός θα είχε πάει φυλακή. Οχυρώνονται πίσω από την ασυλία τους και γίνονται ασύδοτοι.
Και όταν αυτά που λένε δεν είναι ποινικά κολάσιμα, είναι φτηνιάρικα και κακόγουστα. Παράδειγμα ο πρόσφατος διάλογος Αλαβάνου – Αλογοσκούφη στην Βουλή. (Περί διαχειριστών σουπερμάρκετ και παιδιών του σωλήνα).
Θα μου πείτε: ποιος σε αυτή τη χώρα έχασε το επίπεδο για να το βρουν οι πολιτικοί μας; Διαβάστε τις αντεγκλήσεις των Βρετανών κοινοβουλευτικών στον 19ο αιώνα. DisraelivsGladstone. Σπιθίζει το πνεύμα.
«Ο Εντιμότατος Πρωθυπουργός είπε ότι θα καταλήξω στο άσυλο ανιάτων ή στην φυλακή. Εξαρτάται αν θα εναγκαλιστώ την ερωμένη του ή τις αρχές του». «Κάποιος που θα μάθαινε πως ένα τέτοιο άτομο προεδρεύει στην Βουλή, θα καταλάβαινε γιατί οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάτρεψαν κάποτε ένα έντομο». «Έχει στο νου του μόνο μία ιδέα, και αυτή λανθασμένη».
Από ελληνικές ατάκες θυμάμαι μόνο μία του Γεώργιου Παπανδρέου (παππού). Κάποιος βουλευτής τον διέκοψε με βαριά βρισιά. Ο Γέρος σταμάτησε και ρώτησε: «Ποιος το είπε αυτό;» «Εγώ!» κορδώθηκε ο βουλευτής. «Α, τότε δεν έχει σημασία», είπε ο Γ. Π. και συνέχισε να αγορεύει.
Αλλά το να ζητάς πνεύμα από τους σημερινούς πολιτικούς μας, είναι σαν να αξιώνεις ορθογραφία από της μυλωνούς τα οπίσθια.
