Ένα email που έλαβα πρόσφατα, έκλεινε με την εξής φράση: «εκτιμώ πολύ τα κείμενά σας, παρόλο που ιδεολογικά βρίσκομαι στην άλλη πλευρά».

Σκέφθηκα, αυθόρμητα, να ρωτήσω σε ποια πλευρά είναι ο αλληλογράφος μου, μπας και ανακαλύψω σε ποια είμαι κι εγώ. Διότι δεν νιώθω να «ανήκω» σε κάποια πλευρά ή να πιστεύω σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη ιδεολογία. Αλλά έχω καταλάβει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να το εξηγήσεις αυτό σε κάποιον τρίτο. Πρέπει να σε κατατάξει κάπου, να σου κολλήσει ετικέτα. Μόνο τότε ηρεμεί.

Η ιδέα ενός ανθρώπου ελεύθερου ο οποίος δεν έχει δογματικές προσκολλήσεις ή τοποθετήσεις δεν χωράει στο μυαλό του σύγχρονου Έλληνα. Αν του μιλήσεις γι αυτό, καταφεύγει στην βαθύτερη ψυχανάλυση. «Νομίζεις ότι είσαι αδέσμευτος, αλλά κατά βάθος είσαι Χ». Όπου το Χ είναι σχετικό με την δική του τοποθέτηση. Αν είναι αριστερός σε βγάζει δεξιό – αν όμως είναι δεξιός, θα σου πει ότι κατά βάθος είσαι αριστερός.

Χρόνια τώρα τα ίδια, ώσπου το πήρα απόφαση κι έφτασα να το γλεντάω. Δύο φορές εξαναγκάστηκα σε παραίτηση από την κρατική τηλεόραση, επί ΠΑΣΟΚ το 1987 και επί ΝΔ το 1993, διότι οι μεν θεωρούσαν πως ανήκα στους δε! Όπως μου είπε ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ: «Βρες επιτέλους ένα κόμμα να σε στηρίζει! Ακόμα κι αν κάνεις την καλύτερη εκπομπή… αν δεν έχεις κομματική στήριξη, έχασες».

Έτσι όμως φτάσαμε στην κατάντια δίπλα σε κάθε όνομα αξιωματούχου να υπάρχει η μικρή παρένθεση: «Τάδε Ταδόπουλος (πρόσκειται στο Χ κόμμα)».

Και παρ’ όλη την κρίση και την καταστροφή όπου μας οδήγησε ο κομματισμός, η ολέθρια τακτική συνεχίζεται. Και τώρα που γράφω, τα τρία κόμματα διορίζουν προσκυνημένους «προσκείμενους».  Μοιράζουν αναλογικά τις θέσεις, δίνουν κάτι και στην αντιπολίτευση να μη φωνάζει. Αλλά να διορίσουν κάποιον ελεύθερο, ανεξάρτητο, αυτόνομο; Αποκλείεται! Αποτυχημένος βουλευτής, τέως πολιτευτής, αφισοκολλητής – να τα προσόντα του έλληνα διοικητή, μάνατζερ, προέδρου, στο δημόσιο ή σε ΔΕΚΟ, που αποτελούν ακόμα πάνω από το 50% της οικονομίας.

«Καλός είναι, αλλά δεν ελέγχεται» είχε πει κάποτε για μένα ένα δημόσιο αφεντικό. Ο έλεγχος δεν προέρχεται μόνο μέσα από το κόμμα – αλλά από όλες τις εξαρτήσεις σου. Ανάγκες, χρέη, οφειλές – είναι …προσόντα για διορισμό, μαζί με την κομματική ταυτότητα.  Αντίθετα, αν τυγχάνεις οικονομικά ανεξάρτητος, είσαι άτομο επικίνδυνο. Μπορείς να λες και «όχι» - ακόμα και να παραιτηθείς.

Με αυτά και με αυτά γεμίσαμε άχρηστους, που μας βούλιαξαν.