Εμείς, νέοι, τον Βαλεντίνο, που γιορτάζουμε σήμερα, δεν τον ξέραμε. Μία «Βαλεντίνα» κυκλοφορούσε στα νιάτα μας, ένα μπουζουκο-μοντέρνο άσμα για μία γυναίκα που ζούσε παράτολμα σαν άντρας, κι έγινε σοφερίνα (ομοιοκαταληκτεί). Το τραγούδια κατέληγε με το ρεφρέν: «Κι έτσι πια σε λίγα χρόνια / θα φορέσεις παντελόνια / Βαλεντίνα-Βαλεντίνα!».

Τα χρόνια πέρασαν, η Βαλεντίνα φόρεσε τα παντελόνια – και ξαφνικά εισήχθη από την Δύση και ο Βαλεντίνος. Άγιος αυτός, προστάτης των ερωτευμένων.

Ε! να μην έχουν και οι ερωτευμένοι τον Άγιό τους; Πώς έχουν οι ναυτικοί τον Άγιο Νικόλαο και το πυροβολικό την Αγία Βαρβάρα; (Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη σχέση. Μία γυναίκα στα κανόνια! Τώρα βέβαια στο αγιολόγιο που κοίταξα λέει ότι είναι επίσης προστάτης: «μαθηματικών, τεκτόνων, ορυχείων, στρατιωτικών μηχανικών, λατόμων, κλπ.»).

Ξαναγυρίζοντας στον Βαλεντίνο, πρέπει να πούμε πως οι ακραιφνείς Έλληνες και ορθόδοξοι Ελληνάρες, θα πρέπει να τον αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας γιατί είναι καθολικός και ξενόφερτος. Μας τον έχουνε φέρει αυτοί οι οξαποδώ, που έφεραν και το Μνημόνιο. Στο δικό μας εορτολόγιο δεν υπάρχει. Άσε που, όπως διαβάζω, η γιορτή του διαλέχτηκε να συμπέσει με μία αρχαία γιορτή γονιμότητας. Δηλαδή πήρανε την δική μας γιορτή και την καπέλωσαν με καθολικό Άγιο!

Βέβαια οι ανθοπώλες και ζαχαροπλάστες τον αγάπησαν αμέσως αυτόν τον Βαλεντίνο και  τον γιορτάζουν με πολλή κατάνυξη. Λαμπάδες στο μπόι τους του ανάβουν, για τον τζίρο που φέρνει στα μαγαζιά τους. Αλλά εγώ νομίζω πως είναι καιρός να αντισταθούμε στις καρδούλες και τα σοκολατάκια. Να βάλουμε κάποιον δικό μας – να: έναν αρχαίο θεό του έρωτα να σκέπει τους ερωτευμένους.

Όχι – όχι την Αφροδίτη και τον Έρωτα.  Πολύ μπανάλ! Τι θα λέγατε για τον Πρίαπο; Ή κανένα προικισμένο Σάτυρο, από εκείνους που απεικονίζονται στα αρχαία αγγεία και ο ανδρισμός τους γυρίζει και από την πίσω όψη; Οπότε αντί για σοκολατάκια, οι ζαχαροπλάστες θα μπορούσαν να πουλάνε φαλλούς από καντιοζάχαρη.

Εντάξει είναι πιο γήινοι οι δικοί μας – αλλά τουλάχιστον δεν έχουν κιτς. Πολύ γλυκερός ο Βαλεντίνος – κι όλα αυτά τα ροζ και τα τριανταφυλλιά, μου φέρνουν αναγούλα. Νομίζω πως ένα ματς «Πρίαπος εναντίον Βαλεντίνου» θα κατέληγε με επώδυνη ήττα του ξενόφερτου. Κάτι να βάλει σε σκέψεις τον κύριο Τόμσεν.

Μήπως πρέπει να ξανασκεφθούμε και τις ερωτικές μας σχέσεις με την Δύση;