Ποτέ μου δεν κατάφερα να πάρω δημόσιο αξίωμα, τίτλο ή θέση. Είναι αλήθεια πως δεν το επεδίωξα – αλλά ούτε και κανείς μου το πρότεινε. Γι αυτό ίσως θαυμάζω αυτούς που όλη τους την ζωή κάνουν συλλογή από αξιώματα και τίτλους. Πρωταθλητής νομίζω σε αυτό το αγώνισμα είναι ο κύριος Χρήστος Παπουτσής.
Και τι δεν υπήρξε αυτός ο άνθρωπος! Διαβάζω το βιογραφικό του σημείωμα και θαμβώνομαι. Ξεκίνησε ως φοιτητοπατέρας του ΠΑΣΟΚ, έγινε πρόεδρος της ΕΦΕΕ για να διατελέσει μετά διαδοχικά: τρεις φορές Ευρωβουλευτής, μία Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τέσσερεις φορές Βουλευτής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, δύο φορές Υπουργός, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος αλλά και Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ, καθώς και δεκάδων επιτροπών και οργάνων της ελληνικής και ευρωπαϊκής διοίκησης. Σκεφθείτε ακόμα πως, όπως διαβάζω, έχει τιμηθεί με το Ανώτατο Παράσημο Gran Oficial de Orden Libertador Bernardo O’ Higgins από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Χιλής, όπως και με το Ανώτατο Μετάλλιο μετά σταυρού, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αυστρίας.
Και τώρα αναλαμβάνει καθήκοντα εκπροσώπου της Ελλάδος στην Παγκόσμια Τράπεζα. Τα μεγαλεία συνεχίζονται!
Είναι λοιπόν να μην ζηλεύω έναν τέτοιον άνθρωπο και μία τέτοια καριέρα; Μία φορά διαχειριστής της πολυκατοικίας μου έχω διατελέσει και ακόμα μου λείπουν κοινόχρηστα.
Θαυμαστό πράγμα αυτά τα ελληνικά κόμματα. Ξεκινάς μικρός στις φοιτητικές παρατάξεις, βάζεις καλές κομματικές βάσεις και η καριέρα σου είναι εξασφαλισμένη. Ήδη ως φοιτητής το «πολιτικό 5» και το πτυχίο το έχεις σίγουρο, διαβάσεις- δεν διαβάσεις. Από εκεί και πέρα διορίζεσαι. Διορισμό στον διορισμό, γίνεσαι γνωστός κι εκλέγεσαι (πάντα με την βοήθεια του κομματικού μηχανισμού). Κι αν παραμείνεις πιστός, ασφαλώς στο τέλος επιβραβεύεσαι. Αυτοί που διαφοροποιούνται, που εκφράζουν γνώμη, που τολμούν έστω και να κρυφοκοιτάξουν έξω από το μαντρί, χάνονται και ξεχνιούνται. Αλλά εσύ εκεί. Κανένα ναυάγιο δεν σε απειλεί. Κι αν ακόμα αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων – οι κομματικοί υπάλληλοι παραμένουν, βράχοι ακλόνητοι.
Δεν ήξερα κι εγώ, λέω, να χωθώ σε κανένα κόμμα εξουσίας, να βολευτώ! Μπορεί να γινόμουνα και δήμαρχος. Μία ζωή ανεξάρτητος, πήγα στα γεράματα και έμπλεξα με τους «Ταύρους» του Στέφανου Μάνου, που ήταν κάτι σαν τους αναρχικούς της κεντροδεξιάς. Παπουτσής βέβαια δεν θα μπορούσα να γίνω – τέτοια ταλέντα δεν έχω.
Πάντα πρώτη επιλογή: Παπούτσι από το κόμμα σου…
