Σε ένα πράγμα συμφωνούμε όλοι (εκτός από τους αναρχικούς): χρειαζόμαστε καλούς πολιτικούς. Οι παλιότεροι (αλλά και οι σημερινοί) μας βούλιαξαν, μας κορόιδεψαν, μας χρεοκόπησαν. Είτε από ανικανότητα, είτε από συμφέρον,  (είτε και τα δύο) τα έκαναν θάλασσα.

Πού θα τους βρούμε; Και πώς θα τους αξιολογήσουμε;

Λέμε πως ένας καλός πολιτικός πρέπει να έχει γνώσεις. Όμως είδαμε πως οι καθηγητές και τεχνοκράτες δεν αποδίδουν πάντα. Κι όχι μόνον αυτό. Λόγω υπερβολικής γνωστικής οίησης, διαφωνούν και συγκρούονται. Προχθές ο πρόεδρος των δικηγόρων έβγαλε τον συνταγματολόγο αντισυνταγματικό.

Βλέπουμε τους ξένους. Ο – μισητός σε εμάς – Σόυμπλε εκλέγεται κάθε χρόνο καλύτερος υπουργός οικονομικών της Ευρώπης. Και δεν είναι καν οικονομολόγος. Αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί κανένα (εκτός από τον Γιάννη Πρετεντέρη που προ ημερών κραύγασε: «Μαζέψτε τον!» και μου θύμισε το: «Δεξιότερα Κουροπάτκιν!»).

Άρα δεν είναι θέμα γνώσεων. Αλλά πάλι χωρίς γνώσεις; Θα εμπιστευόσασταν κάποιον κουμπούρα που μπερδεύει τους υδατάνθρακες με τους υδρογονάνθρακες;

Θέλουμε βέβαια να είναι έντιμοι. Όμως αυτό συνήθως αποδεικνύεται εκ των υστέρων. Όσο δεν είσαι κοντά στην χύτρα (ή δεν έχεις κουτάλα, που έλεγε και ο Ροΐδης) αναγκαστικά είσαι τίμιος. Μόνον όταν εμφανιστεί το «δωράκι» των 500.000.000, (πού είσαι Ανδρέα!) θα φανεί πόσο αντέχεις στον πειρασμό.

Πρέπει όμως να σε θέλει και ο κόσμος. Καλός, λένε, ήταν ο Μόντι – κι έσωσε την Ιταλία από την χρεοκοπία. Αλλά στις εκλογές έψαχνε την ψήφο του. Πήρε το ένα τρίτο από τον Μπέπε Γκρίλλο. Που μπορεί να είναι θαυμάσιος διασκεδαστής – αλλά θα του εμπιστευόσασταν το μαγαζί σας;

Και φυσικά πρέπει να είναι αποτελεσματικός. Το πιο δύσκολο στην Ελλάδα, όπου παίρνουμε αποφάσεις, ψηφίζουμε νομοσχέδια, βγάζουμε διατάξεις – και δεν εφαρμόζουμε απολύτως τίποτα.

Μάλλον πρέπει να καταφύγουμε στην βιοτεχνολογία. Συνδυάζοντας γονίδια να φτιάξουμε τον τέλειο πολιτικό. Που να έχει την σοφία του Βενιζέλου (Ελ.), την ευαισθησία του Τρικούπη, την γοητεία του Ανδρέα, την αποφασιστικότητα του Καραμανλή (πρεσβύτερου), την εντιμότητα του Πλαστήρα, και τον δυναμισμό του Έβερτ (ή Μπουλντόζα). Μόνο ένας τέτοιος θα μπορούσε να γίνει οδοστρωτήρας, παγοθραυστικό και να ανοίξει δρόμο για την ανάκαμψη.

Δυστυχώς η βιοτεχνολογία αργεί ακόμα. Οπότε βολευτείτε με αυτούς που έχουμε και απολαύστε μία ακόμα ωραία άνοιξη και ένα Καλό Πάσχα. Καθότι μετά δεν ξέρουμε τι μας περιμένει…