«Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών». Ιδρύθηκε το 1914. Μέλη της υπήρξαν διαπρεπείς έλληνες συγγραφείς και ακαδημαϊκοί.

Γιατί είναι περίεργο;

Για διάφορους λόγους. Ο πιο πρόσφατος είναι ότι τιμώρησε μέλος της, τον πολύ γνωστό δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη, επειδή τόλμησε να εκφράσει τη γνώμη του. Δεν ήταν γνώμη συκοφαντική, υβριστική, ποινικά κολάσιμη. Ήτανε, απλώς,  διαφορετική από εκείνη των κρινόντων. Παγκόσμια πρωτοτυπία για ένωση δημοσιογράφων σε δημοκρατικό καθεστώς που σέβεται την ελευθερία του λόγου.

Άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία της ΕΣΗΕΑ: όλοι οι Έλληνες πληρώνουμε τις ασφαλιστικές εισφορές των μελών της. Πριν από την Χούντα είχε το Λαχείο Συντακτών (αντισυνταγματικό – μια και το Σύνταγμα ορίζει ότι το κράτος έχει το μονοπώλιο των τυχερών παιχνιδιών). Η Χούντα, στην πρώτη της ηθικολογική έξαρση, το κατάργησε. Αλλά μετά θέσπισε ένα ακόμα μεγαλύτερο προνόμιο: το Αγγελιόσημο. Πήρε ένα κατοχικό φόρο που ήταν 5% και αφορούσε μόνο τον Τύπο, τον ανέβασε στο 20%, τον επέβαλλε σε κάθε διαφήμιση, σε όλα τα ΜΜΕ και τους χάρισε τα έσοδα. Hδημοκρατία, αντί να τον καταργήσει, τον αύξησε το 1989 σε 21,5% για διαφημίσεις σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Μιλάμε για έσοδα δισεκατομμυρίων από ένα «φόρο υπέρ τρίτων». Τον καρπούνται ελάχιστοι και τον πληρώνουμε όλοι εμείς, μια και η διαφήμιση επιβαρύνει το κόστος των προϊόντων.

Τα έσοδα του Αγγελιοσήμου ωφελούν τόσο τους δημοσιογράφους  (είναι βασικός πόρος του ασφαλιστικού τους ταμείου – που είναι «ευγενές» και βεβαίως δεν συγχωνεύτηκε με το ΙΚΑ ΕΤΑΜ) όσο και τους εκδότες, που κι αυτοί δεν πληρώνουν.

Λόγω αυτών των προνομίων η εισδοχή στην ΕΣΗΕΑ είναι περιζήτητη αλλά και δύσκολη. Οι κάτοχοι της πίτας δεν θέλουν να την μοιραστούν και διαμορφώνουν συνθήκες κλειστού επαγγέλματος. Π. χ. ενώ εδώ και χρόνια οι περισσότεροι δημοσιογράφοι αμείβονται με «μπλοκάκια», το σωματείο δεν τους αναγνωρίζει και απαιτεί προϋπηρεσία με μισθό. Άλλο περίεργο φαινόμενο:  αδιαφανείς διαδικασίες εισδοχής. Επιστρατεύονται διάφορες δικαιολογίες: Π. χ. εμένα, όταν κάποτε ενδιαφέρθηκα, μου είπαν ότι έχω ξεπεράσει το όριο ηλικίας για νέα μέλη (ήμουν 41 ετών). Αργότερα όμως διαπίστωσα ότι μπήκαν στην Ένωση αρκετοί, σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες.

Έτσι, μετά από αδιάλειπτη παρουσία 33 ετών σε Αθηναϊκά έντυπα, δεν είμαι μέλος. Καλύτερα. Και να είχα γίνει δεκτός, θα είχα σύντομα διαγραφεί για τις «φιλελεύθερες» απόψεις μου. Κι όχι μόνο για τρεις μήνες, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης…