Χαμογελάω όταν διαβάζω πως η Ελλάδα διαιρείται σε οπαδούς και αντίπαλους του Μνημονίου. Εγώ, δύο χρόνια τώρα, έναν οπαδό του Μνημονίου δεν έχω συναντήσει – κι αν εσείς έχετε βρει κάποιον, παρακαλώ να μου τον υποδείξετε.

Το Μνημόνιο είναι μία ποινή, ένα πικρό φάρμακο, μία καταναγκαστική συνθήκη υπαγορευμένη από τους δανειστές μας. Κανένας μας δεν το θέλει. Ούτε αυτοί που το ψηφίζουν. Το επιλέγουν επειδή πιστεύουν (σωστά; λάθος;) ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεπεράσουμε την κρίση, μένοντας στο ευρώ.

Το Μνημόνιο δεν είναι ένα πράγμα – είναι πολλά. Έχει λιτότητα, αλλά έχει και μεταρρυθμίσεις. Το να το καταδικάζουμε ολόκληρο είναι λάθος. Το να θέλουμε το ευρώ (78% του λαού) αλλά να απορρίπτουμε το μνημόνιο, είναι σχιζοφρενικό. Το να το ξορκίζουμε μιλώντας για κατάργηση, καταγγελία, απαγκίστρωση – ξεχνώντας τις συνέπειες – είναι επικίνδυνο

Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την Μαίρη Παπαγιαννίδου. Η καλή δημοσιογράφος έπασχε από AIDS και έκανε χρόνια θεραπεία. Κάποια στιγμή αποφάσισε πως το  AIDS δεν υπήρχε, ήταν απάτη, μία συνομωσία εναντίον της ανθρωπότητας. Σταμάτησε τη θεραπεία, έγραψε βιβλία και άρθρα, παντρεύτηκε έναν ομοϊδεάτη της. Θα βρείτε τις απόψεις της στην ιστοσελίδα: http://www.hivwave.gr/pages/index.php.http://www.hivwave.gr/

Η Μαίρη πέθανε φέτος, ανήμερα το Πάσχα. Από μία νόσο που πια δεν σκοτώνει. Η άρνηση δεν την έσωσε. (Ελπίζω να μην πήρε και άλλους στο λαιμό της).

Η «άρνηση» είναι ψυχιατρικός όρος. Σύμφωνα με τον Φρόυντ πρόκειται για αμυντικό μηχανισμό όπου ο άνθρωπος, αντιμετωπίζοντας ένα δυσβάστακτο γεγονός, αρνείται την ύπαρξή του, παρόλο που υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις. Συνήθως το άτομο αυτό είναι ανώριμο και έχει δυσκολία να κατανοήσει και  να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Πιο εύκολα την αρνείται και την απωθεί.

Το ότι η ελληνική κοινωνία παρουσιάζει συμπτώματα ανωριμότητας, είναι πια κοινοτοπία. Όλη η Ελληνική Κρίση οφείλεται σε αυτήν: από την συσσώρευση ιδιωτικού και δημόσιου χρέους, ως την υπερψήφιση ανόητων υποσχέσεων (π. χ.: «λεφτά υπάρχουν»).

Οι αντι-μνημονιακοί, λοιπόν,  οφείλουν να μας εξηγήσουν λεπτομερέστατα πώς θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Και κυρίως πώς θα πείσουν τους δανειστές μας να αποδεχθούν τις απόψεις τους. Διότι το Μνημόνιο δεν είναι δικό μας δημιούργημα, ώστε να μπορούμε μονομερώς να το εξαφανίσουμε, να το αγνοήσουμε ή (έστω) να το τροποποιήσουμε. Αν επιμείνουμε στην σκέτη άρνηση, θα τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια μας και θα έχουμε την τύχη της Μαίρης Παπαγιαννίδου.