Το πρώτο μου κείμενο στην Lifo (6.9.2007) είχε τίτλο: «Προεκλογική μελαγχολία». Έγραφα εκεί:
«Όταν ενηλικιώθηκα μου έκαναν ένα δώρο. Ένα δώρο πολύτιμο. Για να φτάσει στα χέρια μου χρειάστηκε να πολεμήσουν γενεές ανθρώπων. Στον αγώνα αυτό πολλοί θυσιάστηκαν, άλλοι χάρηκαν και άλλοι πένθησαν. Με πολύ μόχθο κατάφεραν να μου κληροδοτήσουν αυτό το δώρο.
Έχω καταλάβει πως είναι ανεκτίμητο, σημαντικό, μοναδικό. Και όμως, δεν ξέρω τι να το κάνω…
Μιλάω για την ψήφο. Την θεωρούμε δεδομένη. Αλλά για να φτάσουμε στην καθολική ψηφοφορία, πέρασαν χιλιετίες. Μην σας γελάει η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία – εκεί ψήφιζε μία μειοψηφία. Ούτε οι γυναίκες, ούτε οι μέτοικοι, ούτε οι δούλοι. Ολιγαρχία ήτανε, κι ας την έλεγαν δημοκρατία.
Χρειάστηκε να έρθει η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση. Να καρατομηθούν βασιλιάδες και αυτοκράτορες, να καταργηθούν προνόμια και τίτλοι ευγενείας, να βγουν στους δρόμους οι σουφραζέτες και να διαδηλώσουν, για να έχουμε όλοι μία ψήφο. Υπόθεση ούτε ενός αιώνα.
Ωραία – και τώρα έχουμε όλοι μία ψήφο. Τι την κάνουμε;»
Αν ένιωθα μελαγχολία και αμηχανία στις εκλογές του 2007, σκεφθείτε τι νιώθω σήμερα. Αγανάκτηση. Οργή. Θα’ θελα να χρησιμοποιήσω την ψήφο μου σαν μολότοφ.
Όμως – εδώ φρενάρω την οργή μου – οι μολότοφ δεν λύνουν προβλήματα. Κι εμείς είμαστε βυθισμένοι ως το λαιμό. Χρειαζόμαστε λύσεις – όχι φωτιές. Η τιμωρητική ψήφος είναι ανώριμη, παιδική αντίδραση: «θα σας δείξω εγώ!».
Ποιος μπορεί να δώσει λύσεις; Φοβάμαι πως τα παραδοσιακά κόμματα δεν έμαθαν τίποτα. Τα δύο (τέως) μεγάλα δημιούργησαν το πρόβλημα (με την παθητική ή ενεργητική συμμετοχή εκατομμυρίων Ελλήνων: φοροφυγάδων, μαϊμού-συνταξιούχων, συνδικαλιστών, επιδοτούμενων, δωροδοκούμενων και δωροδοκούντων). Όσοι κυβέρνησαν φάνηκαν άβουλοι, ανόητοι και υποτελείς. Οι αντιπολιτευόμενοι, εντελώς στείροι: άλλοι ξύλινα και δογματικά αρνητικοί – και άλλοι, με κωλοτούμπες στο τέλος.
Από τα νέα κόμματα, δύο είναι φασιστικά (από κατάμαυρα μέχρι βαθιά γκρίζα) και πουλάνε μίσος – προς μετανάστες ή προς ξένους «δυνάστες». Δεν έχουν κάτι θετικό να προτείνουν. Και η επαμφοτερίζουσα Δημοκρατική Αριστερά υπόσχεται ευρώ χωρίς μνημόνιο (και σκορδαλιά χωρίς σκόρδο).
Βλέπω μόνο τρία νέα κόμματα να έχουν πρόγραμμα με θέσεις και προτάσεις. Τα έχω αναφέρει ξανά από αυτή τη στήλη: «Δράση», «Δημοκρατική Συμμαχία», «Δημιουργία ξανά!». Ίσως κάποια από αυτά, συμμετέχοντας σε συνδυασμό με παλιότερα, να γίνουν ο καταλύτης αλλαγής που περιμένουμε.
