Δεν είχε μόνο δύο πανσελήνους και πέντε Πέμπτες χωρίς LiFO. Είχε και μία συνεχή αναμονή για κάτι που δεν ερχόταν. Διαφορετικό μάλλον για τον καθένα. Αυτός ο Αύγουστος κράτησε πολύ. Όσοι τον έζησαν στα νησιά, σε διακοπές, μπορεί να χάρηκαν την διάρκεια. Αλλά στη πόλη ήταν αφόρητος, σαν την ζέστη του.

 Ίσως έφταιγε η συν-κυβέρνηση των τριών που έκανε σημειωτόν επί τόπου, θέλοντας να πείσει πως προχωράει, ενώ δεν σάλευε από τη θέση της. Το θέατρο που έπαιζαν ήταν τόσο αφελές, που κανείς δεν το πίστεψε. Αφού όλοι γνώριζαν τι μέτρα θα πάρουν – τα είχαν ήδη υπογράψει πριν από μήνες. Αλλά δώστου συσκέψεις και διασκέψεις, και διαφωνίες (για τα μάτια) και διαφοροποιήσεις (για τα προσχήματα). Όλα αυτά θεμελίωναν μία κινητική ακινησία και έκαναν τον Αύγουστο να μοιάζει με πηχτή μελάσα. Στην οποία είχαμε κολλήσει όλοι. Άλλωστε, τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Τέλμα.

Όλο το καλοκαίρι διάβαζα και έγραφα. Ένα ολόκληρο βιβλίο τελείωσα – παραγγελιά εκδότη. Μου αρέσει να εκπληρώνω παραγγελίες, ακονίζει το μυαλό και διεγείρει τις αισθήσεις. Έτσι άλλωστε δημιουργούσαν πάντοτε οι παλιοί. Η «έμπνευση» είναι επινόηση των νεότερων.

Και τα βράδια, όραμα υψηλής ευκρίνειας, οι Ολυμπιακοί σε HDTV. Διαύγεια ανύπαρκτη στη ζωή. Ώσπου ήρθαν τα γεμάτα στάδια των Παραολυμπιακών και οι «ψυχροί βόρειοι πουριτανοί» ζέσταναν την καρδιά μου.

Οι ξένοι φίλοι μου ρωτάνε: «Τι γίνεται με τις μεταρρυθμίσεις; Πότε θα τις κάνετε; Πότε θα οργανώσετε ένα σύγχρονο κράτος;». Τους απαντάω: «Δεν έχετε ζήσει τον ελληνικό Αύγουστο. Τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα».

Κι όμως κάτι αλλάζει. Όχι επειδή το θέλουμε. Ούτε διότι μας το επιβάλουν οι άλλοι. (Θεέ μου, πόσες θεωρίες συνομωσίας και πόση ρητορεία μίσους χωράει το Διαδίκτυο!). Αλλάζει παρά τη θέλησή μας και προς τη εντελώς λάθος κατεύθυνση. Πράγματα που φώλιαζαν μέσα μας, βαθιά μας, πήραν μορφή εφιάλτη και περιπολούν τους δρόμους.

Και μέσα σε όλη αυτή την ταραχή και την έκπτωση, η Ελλάδα, ανεπανόρθωτα όμορφη, να πλέει ατάραχη στα πελάγη. Και να σκέπτεσαι: τόσο την χτίσαμε με τσιμέντο και σκουπίδι, τόσο την κάψαμε, την φτιασιδώσαμε, την παραμορφώσαμε – και η καλλονή της εκδικείται, ανθίζοντας περισσότερο. Μόνη λοιπόν παρηγοριά: πως όμορφη θα μείνει και μετά από μας και μετά την καταστροφή.