Με το που άρχισε η Κρίση, ξεκίνησε και η αναζήτηση των ξένων «ενόχων». (Πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται…). Πρώτος υποψήφιος ήταν το ΔΝΤ – το συνόδευε η φήμη των δεινών που είχε επιφέρει σε άλλες χώρες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, πολύ ουδέτερος θεσμός, δεν ερέθιζε αρκετά. Όσο για τον τρίτο συνεταίρο, την Ευρωζώνη, αυτή σύντομα εκπροσωπήθηκε από μία χώρα: την Γερμανία.

Είτε επειδή ήταν ο μεγαλύτερος δανειστής μας – είτε το βεβαρημένο παρελθόν – είτε η «πουριτανική» αυστηρότητα και αδιαλλαξία, από εκεί που οι Γερμανοί μέχρι το 2005 ήταν στις δημοσκοπήσεις ο πιο αγαπημένος μας λαός, έγιναν  ο αποδιοπομπαίος τράγος.

Έτσι λοιπόν κάθε πρωί ακούγαμε στα ραδιόφωνα μας φωνές για «ναζιστική κατοχή», «Τέταρτο Ράιχ», Ες Ες και Γκαουλάιτερ. Τα ίδια διαβάζαμε και στις εφημερίδες, και στις γελοιογραφίες. Είδαμε και την Μέρκελ με στολή των Ες Ες.

Προσωπικά μελετάω την Γερμανία από το 1954. Έξη χρόνια σπούδασα εκεί και δεκάδες φορές αργότερα την επισκέφθηκα. Έζησα από κοντά την εποχή της ανάκαμψης και θαύμασα πως μία γκρεμισμένη και αποδεκατισμένη χώρα ξαναστήθηκε στα πόδια της. Οι Γερμανοί δεν τρώγονται με τίποτα. Πρόσφατα πάλι, αυτή την «μονόπλευρη λιτότητα» που εμείς αναθεματίζουμε, την επέβαλαν μόνοι τους στον εαυτό τους για να γίνει η χώρα πιο ανταγωνιστική. Για πάνω από δέκα χρόνια καμία αύξηση στις αμοιβές, με απόφαση των συνδικάτων! Φαντάζεστε την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προλαβαίνουν την Τρόικα και να κάνουν οικειοθελώς τις περικοπές που ζητάει;

Αλλά με αυτόν τον τρόπο – χαμηλό κόστος και υψηλή ποιότητα – έχουν ξεπεράσει στις εξαγωγές ακόμα και την Κίνα. Τσιγκούνηδες στις αμοιβές, είναι σπάταλοι στον πολιτισμό. Επιδοτούν περισσότερες ορχήστρες, θέατρα, μουσεία, όπερες, βιβλιοθήκες, από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.

Το αίνιγμα όμως του πώς μία χώρα με τέτοιο πολιτισμό μεταμορφώθηκε κάποτε, από ένα δημαγωγό και ιδιοφυείς προπαγανδιστές, σε κράτος τέρας που αιματοκύλισε την υφήλιο, παραμένει. Οι ιστορικοί ερίζουν. Ευτυχώς η αντίδραση στο παρελθόν έχει οδηγήσει σήμερα σε ένα θωρακισμένο δημοκρατικό πολίτευμα.

Δεν ξέρω αν και πόσο φταίνε οι Γερμανοί για την δική μας κρίση. Όμως το να τους αποκαλούμε ναζί, είναι όχι μόνο λάθος αλλά και τραγική ειρωνεία. Γιατί αν σε κάποια χώρα της Ευρώπης ο νέο-ναζισμός καταγράφει σοβαρά εκλογικά ποσοστά και συστηματικές δράσεις, αυτή δεν είναι η Γερμανία. Η ιστορία μερικές φορές σαρκάζει. Ενώ αποκαλούσαμε Ναζί τους Γερμανούς – γινόμασταν εμείς…