Τις τελευταίες μέρες πλέουμε μέσα σε δισεκατομμύρια ευρώ και ωκεανούς πετρελαίου. Σαν τον Σκρουτζ Μακ Ντακ, κολυμπάμε όλοι οι Έλληνες μέσα σε λόφους από χρυσά νομίσματα.
Όχι δεν πρόκειται για την δόση των 31 ή 44 δισεκατομμυρίων που θα μας δώσουν οι εταίροι και δανειστές μας. Ούτε για τα δισεκατομμύρια (γύρω στα εξακόσια!) με τα οποία παγκοσμίως άγνωστοι Έλληνες του εξωτερικού απειλούν εδώ και μήνες να εξαγοράσουν το ελληνικό χρέος. (Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν το έκαναν, αφού το χρήμα – έτσι λένε – υπάρχει και λιμνάζει σε τραπεζικούς λογαριασμούς).
Όχι – πρόκειται για τους θησαυρούς υδρογονανθράκων που κρύβονται στα βάθη του Λιβυκού και του Ιονίου πελάγους. Σε ένα κόμμα επτά τρις εκτιμά την αξία τους καθηγητής κύριος Φώσκολος. Τετρακόσια είκοσι επτά δις την υπολογίζει αναλυτής της Deutsche Bank. Αλλά αυτός δεν είναι βέβαια αξιόπιστος, καθότι Γερμανός. Και όπως γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης στο Βήμα (9.12) υφίσταται συνομωσία Γερμανών και Αμερικανών που έχουν σχεδιάσει και προκαλέσει την κρίση για να μας φάνε το αέριο και τα πετρέλαια.
Βέβαια ακόμα δεν έχουν γίνει ούτε καν σεισμικές έρευνες στις περιοχές. Οι ενδείξεις βασίζονται σε γενικές θεωρίες για την μορφολογία του βυθού και στην γειτνίαση με τα Κυπριακά κοιτάσματα. Σε ένα χρόνο θα ξέρουμε αν πράγματι υπάρχει κάτι, δύο με τρία χρόνια θα χρειαστούν για να έχουμε αξιόπιστα στοιχεία για το μέγεθος και πάνω από δέκα χρόνια για να αρχίσει η εκμετάλλευση. Η Κύπρος, που είναι πολύ πιο προχωρημένη, προς το παρόν δανείζεται από την Τρόικα…
Μακάρι να υπάρχουν μεγάλοι θησαυροί, προίκα για τις επόμενες γενιές που τις έχουμε καταχρεώσει. Ωστόσο η προσπάθειά του Μίκη να πείσει τον Ελληνικό λαό ότι «δεν έχει κανέναν ανάγκη, μια και είναι πλούσιος – πολύ πλούσιος…» είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη. Πρώτα γιατί δεν ξέρουμε ακόμα κάτι σίγουρο. Δεύτερο, γιατί αν υπάρχει κάτι, θέλει πολλά χρόνια για να αξιοποιηθεί. Τρίτον, διότι η διακήρυξή του αυτή αντί να «προσφέρει στους έλληνες την ηθική και ψυχολογική δύναμη να δημιουργήσουν» μάλλον θα τους κάνει να ατονήσουν, να σταματήσουν την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και της οικονομίας, την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής – και να αδρανήσουν περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού.
Που αν και όταν έρθει, μπορεί να είναι πια πολύ αργά.
