Το κύκλωμα που αποκαλύφθηκε πριν από λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, παρά μια μικρογραφία του ελληνικού κράτους, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια. Με άλλα λόγια, το κράτος λειτουργεί σαν ένα μαφιόζικο κύκλωμα, που έχει ως στόχο τα χρήματα που μπαίνουν στα δημόσια ταμεία: (α) από τη φορολογία, (β) από τα κοινοτικά προγράμματα, (γ) από τα δάνεια που συνάπτει η χώρα, και δ) τη δημόσια κτήση.

Βέβαια, τα χρήματα αυτά δεν πάνε όλα στις τσέπες όσων ανήκουν στο σύστημα αυτό (ας πούμε της άρχουσας τάξης): μέρος τους χρησιμοποιείται για την εξαγορά (άμεση ή έμμεση) των ψηφοφόρων, ώστε να διασφαλίζεται η δημοκρατική νομιμοποίηση των κυβερνώντων και η διαιώνιση της κατάστασης.

Για την επιτυχία της ιστορίας αυτής, χρειάζεται η αγαστή συνεργασία όλων των «θεσμών» (τρομάρα μας): Στην πρωτοπορία είναι οι υπουργοί, οι οποίοι ασκούν την κατάλληλη νομοθετική πρωτοβουλία και ελέγχουν ασφυκτικά την δημόσια διοίκηση. Ακολουθεί η Βουλή,  που επικυρώνει τις σχετικές αποφάσεις, κι από κοντά η δικαιοσύνη, η οποία φροντίζει να κάνει τα στραβά - ή τα ολάνοιχτα -μάτια εκεί που πρέπει.

Θα 'ταν, πράγματι, πολύ ενδιαφέρον, να μελετήσει κάποιος τα εκατομμύρια σελίδων της ελληνικής νομοθεσίας (στο σύνολό της, μέχρι και αποφάσεις κοινοτικών συμβουλίων). Εκεί θα δει ότι ένα μεγάλο μέρος των νόμων είναι αφιερωμένο στο να παρέχει παράνομα προνόμια σε διάφορες ομάδες κλπ, κι ένα άλλο μέρος στο να νομιμοποιεί, εκ των υστέρων, παράνομες συμπεριφορές (αυθαίρετα, φορολογικές ρυθμίσεις κλπ). Και, βέβαια, η ατιμωρησία όσων πρέπει να προστατευτούν είναι απόλυτα εξασφαλισμένη.

Τώρα, το μόνο ενοχλητικό στο σχήμα αυτό είναι εκείνοι οι κρατικοί λειτουργοί που, για τους δικούς τους λόγους, επιμένουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Κανένα πρόβλημα, η εξουδετέρωσή τους είναι πανεύκολη: (α) τους βάζεις ηλίθιους / βαλτούς προϊσταμένους, (β) τους μεταθέτεις, (γ) τους εξοντώνεις στη δουλειά, αναθέτοντάς τους, ιδίως, δευτερεύουσες εργασίες, μέχρι να γονατίσουν, (δ) τους εξαγοράζεις (όσους μπορείς) με προνόμια κάθε είδους, (ε) δεν τους δίνεις τα μέσα να εργαστούν (πχ μηχανοργάνωση), (στ) κάθε μέρα ψηφίζεις κι άλλες διατάξεις για το αντικείμενο της δουλειάς τους, που διαλύουν κυριολεκτικά κάθε λογική προσπάθεια να βγει μια άκρη, (ζ) αν τα α - στ δεν δουλέψουν, παίρνεις το αποτέλεσμα της εργασίας τους και τη βάζεις στο πιο ψηλό σου ράφι (για πάντα).

Παράλληλα: Κάθε πολίτης που πιστεύει στο κράτος δικαίου και εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του το πληρώνει ακριβά, ώστε να παραδειγματιστεί και να πάψει να εκθέτει το σύστημα. Έτσι, ακόμη κι αν έχεις τακτοποιήσει κάθε σου φορολογική υποχρέωση, για την Εφορία θα 'σαι κλέφτης (μέχρι να λαδώσεις τον έφορο). Αν θέλεις να χτίσεις νόμιμα, θα σε εξοντώσουν με απίθανες γραφειοκρατικές δυσκολίες (μέχρι να λαδώσεις την πολεοδομία). Επίσης, θα αφήσουν τον γείτονα να χτίσει παράνομα ουρανοξύστη (ας είχες κάνει κι εσύ το ίδιο - τυχαία, άλλωστε, δεν υπάρχουν κτηματολόγιο και δασολόγιο;).

Συμπέρασμα: Η χώρα-μαφία φοβάμαι (είμαι σίγουρος) δεν θα τα καταφέρει να μείνει στην ευρωπαϊκή οικογένεια...