- Βαρέθηκα να διαβάζω σχόλια που με λένε δεξιό!
- Ενώ δεν είσαι;
- Είμαι ακριβώς το αντίθετο. Δεξιός είναι ο συντηρητικός. Αυτός που φοβάται τις νέες ιδέες, που κολλάει στην παράδοση και δεν θέλει να αλλάξουν τα πράγματα. Σου φαίνομαι για τέτοιος;
- Μάλλον όχι. Αλλά τότε που ανήκεις;
- Τι απαίσια έκφραση! Σαν να μιλάμε για δούλους. Ανήκω στον εαυτό μου και μόνο.
- Εννοώ σε ποιόν πολιτικό χώρο;
- Σε ένα χώρο που ποτέ στην Ελλάδα δεν κατόρθωσε να αποσπάσει πάνω από το 1% των ψήφων. Πιο περιθωριακό κι από τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς.
- Και γιατί αυτό;
- Διότι αντιπροσωπεύει τις ιδέες της ελευθερίας, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού. Πράγματα παντελώς άγνωστα στη χώρα μας – για να μην πω και απεχθή.
- Και το όνομα αυτού;
- Φιλελευθερισμός. Πολιτικός – καμία σχέση με τον οικονομικό, ή τον νέο-φιλελευθερισμό. Από αυτόν ξεκίνησε και σ’ αυτόν βασίζεται η σύγχρονη δημοκρατία. Παιδί του διαφωτισμού που πρώτος μίλησε για πνευματική ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα και ανθρωπιστικές αξίες.
- Μα η Νέα Δημοκρατία δεν…
- Ναι, κάποτε αναφερόταν σε «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό». Θα ήταν καλύτερα να μιλούσε για «ριζοβραστικό φιλελευθερισμό». (Βράσε ρύζι!). Ουδεμία σχέση έχουν τα δεξιά μας κόμματα με αυτές τις αξίες. Πρόκειται απλούστατα για συντηρητικούς. Αλλά ο φιλελευθερισμός μόνο συντηρητικός δεν είναι: πάντα ανοιχτός στο νέο και το διαφορετικό.
- Και τα άλλα κόμματα;
- Όλα άκρως συντηρητικά και εσωστρεφή – με προεξάρχον το δογματικό ΚΚΕ.
- Άρα παραμένεις περιθωριακός;
- Και παρεξηγημένος. Μόνος, στην λιγότερο φιλελεύθερη χώρα της Ευρώπης… Μία γραφειοκρατική, κρατικίστικη, αγκυλωμένη, απολιθωμένη Σοβιετία! Ξέρεις πόσο σχετίζεται η κρίση με αυτή τη νοοτροπία; Αλλά πού να το εξηγήσεις τώρα σε ανθρώπους οι οποίοι σχεδόν γεννιούνται με παρωπίδες, τρέμουν την ατομικότητα, την ανεξαρτησία και την ελεύθερη σκέψη;
- Κι αυτοί, για να ξεμπερδεύουν, σου κολλάνε την ετικέτα «δεξιός» και ξενοιάζουν.
- Τίποτα πιο ολέθριο από τις απλουστεύσεις, τις παρεξηγήσεις και τα στερεότυπα. Έχουν δολοφονήσει ουκ ολίγους…
