Μία ανοιχτή επιστολή διαβάζεται συνήθως από όλους πλην του παραλήπτη. Άλλωστε γράφεται για όλους.

Πρέπει να ομολογήσω ότι από την αρχή δεν μου ήσασταν συμπαθής. Έχω γράψει (και μάλιστα εδώ) ότι οι δύο ελληνικές ιδιότητες που αντιπαθώ είναι η μαγκιά και η κλάψα. Η μαγκιά σας τυγχάνει πλέον διεθνούς προβολής. Όσο για την κλάψα, αυτή υπερκαλύπτεται (από τη μαγκιά) αλλά παραμένει συστατικό στοιχείο της ελληνικής Αριστεράς. Η οποία δεν υπήρξε ποτέ μία παράταξη καινοτομίας και εκσυγχρονισμού – αλλά του παράπονου και της γκρίνιας.

Άσχετα όμως από την προσωπική μου συμπάθεια ή αντιπάθεια, πρέπει να ομολογήσω πως αυτή τη στιγμή είστε ο MVPτου ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Ουσιαστικά, παίζετε χωρίς αντίπαλο. Οι ανταγωνιστές σας είναι φθαρμένοι, γερασμένοι, απωθητικοί – μέχρι και γελοίοι. Οι του δικομματισμού δεν έχουν ίχνος αξιοπιστίας και κύρους, οι νεότεροι εξτρεμίζουν, ο συμπαθής Φώτης παραμένει βαρετός και φλου, ενώ η Αλέκα δεν ακούγεται καν μέσα από τη φορμόλη.

Το να παίζεις μόνος και να νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού, είναι ένα συναίσθημα συναρπαστικό αλλά και επικίνδυνο. Σου δίνει αυτοπεποίθηση, σε μεθάει, αλλά αυτή η μέθη μπορεί να σε παρασύρει. Η θέση σου είναι δύσκολη και ευάλωτη. Όταν σε φωτίζουν όλοι οι προβολείς, δεν έχεις περιθώρια λάθους. Μία ή δύο λανθασμένες κινήσεις και γκρεμίζεσαι γρήγορα – και από ψηλά.

Μέχρι στιγμής χρησιμοποιείτε την γοητεία σας για να πουλάτε ανέφικτες υποσχέσεις (ευρώ χωρίς μνημόνιο, κατάργηση της λιτότητας και μάλιστα πανευρωπαϊκά, κλπ). Παραμένετε άρα ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη; Αυτό το ερώτημα είναι αποφασιστικό για το μέλλον σας και για το μέλλον της χώρας.

Μία τέτοια μεταμόρφωση επιχείρησε, κάτω από το βάρος της ευθύνης, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όταν ανέβηκε στην εξουσία, ο μέγας δημαγωγός ξέχασε τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ / το ίδιο συνδικάτο», «έξω οι βάσεις του θανάτου», κλπ. Και στο ΝΑΤΟ έμεινε και την ΕΟΚ άρμεξε (με αστερίσκους…) και τις βάσεις κράτησε.

Υπεύθυνος ηγέτης δεν έγινε ποτέ. Μπορεί να άλλαξε θετικά την δομή της κοινωνίας αλλά από αυτόν ξεκίνησαν τα δεινά που μας μαστίζουν σήμερα: η κομματικοποίηση του κράτους, οι συντεχνίες, ο υπέρογκος δανεισμός. Από ένα σημείο και πέρα, η ιδιωτική του ζωή μετέτρεψε την εξουσία σε οπερέτα.

Δυστυχώς, από αρχαιοτάτων χρόνων η Ελλάδα αγαπούσε τους δημαγωγούς. Ηγέτες είχε ελάχιστους.