Νομίζω πως ήρθε ο καιρός να αποσυρθώ. Να βγω στην σύνταξη (που ποτέ δεν θα πάρω). Αδυνατώ πια να καταλάβω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Μάλλον γέρασα. Ή, όπως λέει και ο ποιητής: «Η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο».

Αφού την αγαπάμε τόσο πολύ αυτή τη χώρα, τόσο που δεν θέλουμε να πουλήσουμε ούτε μισή βραχονησίδα (θα το απαγορεύσουμε και δια νόμου) γιατί την έχουμε μεταβάλλει σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο; Χίλιες διακόσιες παράνομες χωματερές έχει ο τόπος μας. Ήδη πληρώνουμε πρόστιμα που σε λίγο θα φτάσουν σε μυθικά ποσά. Έχουμε εκατομμύρια ευρώ για πέταμα;

Όλη η Ελλάδα βρομάει και ζέχνει. Τόσοι λαοί το κατάφεραν, εμείς αδυνατούμε να διαχειριστούμε τα απορρίμματά μας. Ψηφίζονται και αγνοούνται νόμοι, αποφάσεις ανώτατων δικαστηρίων θάβονται, γνωμοδοτήσεις ειδικών συγκρούονται, ξεκινάει αντάρτικο,  κλείνουν δρόμοι… 

Έτσι ένα ωραίο και πλούσιο νησί όπως η Άνδρος έχει καταστρέψει τις ακτές του, επειδή δεν μπορούσαν οι κάτοικοι να συμφωνήσουν πού θα βάζουν τα σκουπίδια τους. (Ο καθένας τα έσπρωχνε στην αυλή του διπλανού).

Όμως οι Έλληνες, εθνικά υπερήφανοι, δεν πουλάνε ούτε στρέμμα από τον σκουπιδότοπό τους. Παρόλο που η μόνη ελπίδα για μία περιοχή να ξεφύγει από το  σκουπίδι είναι να πουληθεί σε τίποτα ανιαρούς αλλά καθαρούς και οργανωμένους Κουτόφραγκους.

Σόρυ. Δεν πουλάμε – δεν πουλάμε. Όμως χρωστάμε! Μπα: Δεν πληρώνουμε – δεν πληρώνουμε!  Με τα διπλά «δεν πληρώνω» και «δεν πουλάω» λύσαμε όλα μας τα προβλήματα. Με τον ίδιο τρόπο που ένα βαρύ εγκεφαλικό λύνει όλα τα καθημερινά προβλήματα ενός ανθρώπου.

Είναι περίεργο πόσο αλληλένδετα είναι τα σκουπίδια και τα χρέη. Η ίδια νοοτροπία τα δημιουργεί και τα συντηρεί. Τίποτα δεν δείχνει τόσο καθαρά την παρακμή και την κατάντια της Ελλάδας, από την «υπόθεση σκουπίδια». Άμετρος εγωισμός, αδυναμία συνεννόησης και συνεργασίας, αδιαφορία, διαφθορά, έλλειψη αποτελεσματικότητας. Οι αρρώστιες της χώρας στην υπερθετική μορφή. Οι ίδιες αιτίες συσσώρευσαν τα χρέη. Πριν βουλιάξουμε οικονομικά, είχαμε ήδη βουλιάξει κοινωνικά. Διαχειριστήκαμε με τον ίδιο τρόπο τα σκουπίδια και τα χρέη μας. Και τώρα μας πνίγουν και τα δύο.