Ευφυής, σίγουρα. Είχε τα προσόντα να γίνει ηγέτης – αλλά δεν τα κατάφερε. Άτυχος ίσως, αλλά κυρίως αυτοκαταστροφικός. Διέθετε το ταλέντο να λέει σωστά πράγματα με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο και σε λάθος κοινό. Έτσι μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως «έξυπνο πουλί». Ή ως γκαφατζής. Αν μείνει.
Ο λόγος για τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Όλες οι ατάκες του, που ξεσήκωσαν τόσες αντιδράσεις, περιείχαν σημαντικό ποσοστό αλήθειας. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» παραπέμπει στην συμμετοχή και συνενοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού στο μεγάλο κρατικό φαγοπότι. Γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί Αλλά δεν το λες έτσι αφοριστικά και απόλυτα. Γιατί πολλοί (πάρα πολλοί) δεν έφαγαν. Κι άλλοι, τώρα, δεν έχουν να φάνε.
Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί «κοπρίτες» στο δημόσιο. Αυτό το γνωρίζει όποιος έχει επισκεφθεί κρατική υπηρεσία. Αλλά ποιος ο λόγος να λεχθεί; Η δουλειά ενός αντιπροέδρου δεν είναι να βρίζει – αλλά να αλλάξει τις συνθήκες ώστε να μην μπορεί κανείς να πληρώνεται για να κοπροσκυλιάζει – δηλαδή χωρίς να παράγει χρήσιμο έργο.
Κι όταν λέει δύσκολες αλήθειες, τις λέει σε λάθος ανθρώπους. Μαθαίνουμε από τα Wikileaks ότι το 2008 έλεγε στον Αμερικανό πρέσβη Ντάνιελ Σπέκχαρτ για το «Μακεδονικό» ότι η υπόθεση της ονομασίας «είναι γελοία» κι ότι «από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η ΠΔΓΜ οι κάτοικοί της θα πρέπει να μπορούν να αποκαλούνται όπως θέλουν».
Αφού τα πίστευε αυτά, γιατί τα είπε στον Αμερικανό πρεσβευτή (υπονομεύοντας και την εθνική πολιτική) και όχι εξαρχής δημόσια στον Ελληνικό λαό; Να τον βοηθήσει ώστε να απεγκλωβιστεί από ένα ψευδοπρόβλημα που τον ταλαιπωρεί είκοσι χρόνια;
Φοβήθηκε το πολιτικό κόστος; Κι όμως, εκεί περίμενα το θάρρος του ανθρώπου που δεν κάνει πίσω – όχι στην αντιπαράθεση με τον Τσίπρα! Διότι στη σύγκρουση με ένα αυθεντικό μάγκα (για μένα ο Τσίπρας είναι η προσωποποίηση της πολιτικής μαγκιάς) είναι και ευτελές το θέμα και αβέβαιη η έκβαση.
Ενώ θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ο νηφάλιος ορθολογιστής που ξεχώρισε ανάμεσα στους υπερπατριώτες και τους εθνοκάπηλους, λέγοντας μία δύσκολη αλήθεια στον λαό του.
