Την νεοελληνική ιδεολογία νομίζω πως εκφράζει μία λέξη: βόλεμα.

Είναι χαρακτηριστικό πως σε αυτή τη λέξη συνυπάρχουν η οικονομική τακτοποίηση και η άνεση. Ένας βολεμένος άνθρωπος έχει και οικονομική εξασφάλιση και ευχάριστη ζωή – τις «βολές» του.

Λογικά λοιπόν αυτό που φοβάται και μισεί περισσότερο ο Έλληνας είναι το αντίθετο του βολέματος. Το ξεβόλεμα.

Εκεί ριζώνει ο συντηρητισμός του και ο φόβος της αλλαγής. «Κάτω τα χέρια από το Χ» σημαίνει συνήθως: «μη μας ξεβολέψετε». Όλοι οι πρόσφατοι φοιτητικοί αγώνες έγιναν για να μην αλλάξει τίποτα στα ΑΕΙ.

Το συνειδητοποίησα αυτό καλύτερα ακούγοντας μία συζήτηση για την συγχώνευση των σχολείων. Οι εκπρόσωποι των καθηγητών και των γονιών δεν είχαν τελικά κανένα λογικό επιχείρημα. Το ότι υπήρχαν γυμνάσια με 45 μαθητές και 15 καθηγητές δεν το αμφισβητούσαν. Το ότι πεντακόσια μέτρα πιο κάτω υπήρχε άλλο ένα τέτοιο σχολείο, επίσης. Το ότι η συγχώνευση θα έφερνε μεγάλη οικονομία δεν μπορούσαν να τα αρνηθούν. Τελικά τι έμενε; Η βολή. Πω-πω τώρα αναστάτωση, να αλλάζεις χώρο, συνήθειες, διαδρομές. 

Πολλαπλασιάστε το αυτό επί 1000+ περιττά σχολεία… Μεγάλος θόρυβος.

Η δύναμη της αδρανείας είναι σε αυτή τη χώρα πιο ισχυρή από την δύναμη της βαρύτητας. Αυτό εξηγεί και την τεχνολογική μας υστέρηση. Ανατριχιάζω όταν θυμάμαι το αποτέλεσμα μίας έρευνας όπου άνδρες 25-40 ετών δεν ήθελαν ένα δωρεάν υπολογιστή. Στην ερώτηση «γιατί;» η απάντηση ήταν: «τι να τον κάνω».

Πού τώρα να κοπιάζεις για να μάθεις υπολογιστή – δηλαδή και αυτοί που δεν έχουν, τι έπαθαν; Το θέμα είναι να βρούμε ένα μέσον να βολευτούμε. Μία θεσούλα, με μονιμότητα, ει δυνατόν αργομισθία, (ή, έστω, λίγη δουλειά) και σίγουρη εξέλιξη. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός, τριετία με τριετία η προαγωγή. Είτε αποδίδεις, είτε όχι.

Γι αυτό και ιδανικό του λαού μας παραμένει το Δημόσιο. Η πεμπτουσία του βολέματος. Το οποίο ούτε η τρόικα ούτε το μνημόνιο έχουν καταφέρει να το γκρεμίσουν. Όλο το ζόρι, την ύφεση και την ανεργία την τραβάει ο ιδιωτικός τομέας.  Εντάξει έγιναν και στο Δημόσιο μερικές περικοπές αποδοχών και επιδομάτων. Αλλά όσο ισχύει η απόλυτη προστασία των δημοσιο-υπαλλήλων (ούτε αξιολόγηση, ούτε ποινές, ούτε απόλυση) το κάστρο της βολής θα μένει άπαρτο.