Με Κρίση ή χωρίς, η Άνοιξη ήρθε. Έφερε, όπως πάντα, το Πάσχα. Όπως πάντα; Ναι το Πάσχα είναι σαν την Άνοιξη, αιώνια επαναλαμβανόμενο. Γιορτάζονταν και πριν από τον Χριστιανισμό, όπως θα γιορτάζεται και μετά τον Χριστιανισμό. Ακόμα και μετά τον άνθρωπο, αν κάποτε εκλείψει από την γη.

Εντάξει, πριν από τον Χριστιανισμό το έλεγαν Πάσχα μόνον οι Εβραίοι. Αλλά η ιστορία της ανάστασης, είτε είναι του Όσιρι, είτε του Άδωνη, είτε του Χριστού, είναι η ίδια. Ο συμβολισμός είναι τόσο προφανής που βγάζει μάτι. Το σώμα του Χριστού στον Επιτάφιο, μέσα στα λουλούδια, είναι απαράλλαχτο το ανθοστόλιστο είδωλο του Άδωνη.

Γράφει ο Σικελιανός για τις γυναίκες που «συμμαζευτήκαν τον Επιτάφιο να στολίσουν»:

«ποια να στοχάστη – έτσι γλυκά θρηνούσαν

πως κάτω από τους ανθούς το ολόαχνο σμάλτο

του πεθαμένου του Άδωνη ήταν σάρκα…»

Πάσχα των λουλουδιών – Πάσχα των ποιητών. Κανείς τόσο πλούσιος όσο ο Σικελιανός στο «Πάσχα των Ελλήνων» (1919). Κανείς τόσο διαυγής όσο ο Σολωμός στον «Λάμπρο». Εκείνη η περιγραφή που αρχίζει: «καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε…» τι έχει τραβήξει μέσα σε σχολικά βιβλία, ανθολογίες, απαγγελίες… Κι όμως αντέχει και όταν την διαβάζω μεθάω από φως:

«σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη»

 Πιο μελαγχολικό, σαν συννεφιασμένη Μεγάλη Παρασκευή, το Πάσχα του Ελύτη. «Πένθιμος, πράος ουρανός μες στο λιβάνι» το δικό του στερέωμα, στο «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου». Αλλά ανήμερα το Πάσχα επιστρέφει στον αγαπημένο του Σολωμό: «Καθαρή, διάφανη μέρα. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο».

Με Κρίση ή χωρίς – χαρείτε την Άνοιξη και την Ανάσταση. Δεν κρατάει πολύ, είναι όπως ο έρωτας. Αλλά, όπως ο έρωτας, μεθάει και λυτρώνει.