Το 1985 έγραφα στο κυριακάτικο «Βήμα». Μετά τις εθνικές εκλογές είχα γράψει ένα αιχμηρό κείμενο που δεν δημοσιεύθηκε. Όταν ζήτησα να μάθω τον λόγο, ο Σταύρος Ψυχάρης, διευθυντής τότε, μου είπε: «Εσύ, Δήμου, είσαι λογοτέχνης. Γράφεις τόσο ωραία για την φύση και τα αηδόνια. Ε, γι αυτά να γράφεις τώρα».
Νομίζω πως είκοσι έξη χρόνια μετά θα ακολουθήσω την συμβουλή του (που τότε δεν ακολούθησα). Να γράφω ωραίες φράσεις για ανώδυνα θέματα. Τι δουλειά έχω εγώ με τα σκουπίδια της Κερατέας, ή με το Μνημόνιο; Αφού ό,τι και να γράψω δεν υπάρχει περίπτωση να προβληματίσω κανένα. Όλοι έχουν ξεκαθαρισμένη άποψη, όλοι έχουν αποφασίσει.
Υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα κόσμος ανοιχτός στην διαφορετική γνώμη, στα επιχειρήματα, στις πραγματολογικές αναλύσεις; Όσο περνάει ο καιρός, η πόλωση γίνεται χειρότερη.
Ακούς: «μπράβο!», ακούς: «αίσχος!» και καταλαβαίνεις ότι στην μία περίπτωση απλώς επιβεβαίωσες την ήδη παγιωμένη άποψη του ενός, ενώ στην άλλη κοντράρησες την επίσης τσιμεντένια πεποίθηση του άλλου.
Κάθομαι να δω την «Χρεοκρατία». Ωραία δουλειά, σωστά στημένη και μονταρισμένη, αλλά αφόρητα μονόπλευρη. Όλοι οι ειδικοί που μιλάνε σε αυτό το ντοκιμαντέρ ανήκουν στην ίδια ιδεολογία, την ίδια πολιτική παράταξη και σχολή σκέψης. Ούτε ένας αντίλογος, ούτε μία ελαφρώς διαφορετική γνώμη.
Βλέπω το «Κουτί της Πανδώρας» στην Τηλεόραση. Θέμα: οι τρεις γνωστές εταιρίες αξιολόγησης. Όλοι πυροβολούν με μένος εναντίον τους. Απατεώνες, διαπλεκόμενοι, λαμόγια. Στημένες και αναξιόπιστες οι εκτιμήσεις και αξιολογήσεις τους. Μάλλον έτσι θα είναι, αλλά μου μένει ένα ερώτημα: αφού είναι τόσο αναξιόπιστες πώς και επιβιώνουν; Γιατί δεν έκλεισαν; Πώς και δεν βγήκε μία τέταρτη έγκυρη; Γιατί οι παγκόσμιες αγορές, οι τράπεζες, τα κράτη, τα funds, τα ασφαλιστικά ταμεία, σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να αποδέχονται τις αξιολογήσεις τους; Όλοι διαπλεκόμενοι; Όλοι εξαγορασμένοι; Είπαμε θεωρίες συνομωσίας, αλλά όχι και έτσι!
Καταλαβαίνω όμως ότι όλοι είναι απόλυτα πεπεισμένοι. Χώρος για απορίες δεν υπάρχει – πόσο μάλλον για αιρετικές αντίθετες απόψεις. Και όποιος εκφράζει την διαφορετική γνώμη υφίσταται καταιγισμό ύβρεων (όχι επιχειρημάτων – πού τέτοια τύχη!) όπως πολύ ωραία έδειξε ο Άρης Δημοκίδης στο άρθρο του για τους αντιρρησίες του Deptocracy.
Του λοιπού, λοιπόν, αηδόνια – και άλλα διόλου ενοχλητικά.
