Να λοιπόν που αποκτήσαμε κι εμείς κίνημα πολιτικής ανυπακοής. 162 χρόνια μετά το περίφημο δοκίμιο On Civil Disobedience του Henry David Thoreau. Εκεί κήρυττε ότι όταν το κράτος αδικεί, ο πολίτης πρέπει να ακολουθεί την δική του συνείδηση. Θορώ εκείνοι, Γκλέτσος εμείς.
Βέβαια την πολιτική ανυπακοή εμείς την εφαρμόζαμε πολύ πριν το Γκλέτσο – πριν κι από τον Θορώ. Έχουμε παράδοση στην μη τήρηση νόμων. Πάρτε ας πούμε την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή. Ξεκίνησαν μαζί με το νέο Ελληνικό κράτος και συνεχίζουν. Αν όλοι οι Έλληνες πλήρωναν τους φόρους τους, ούτε χρέος θα είχαμε ούτε Mνημόνιο θα χρειαζόταν.
Ωστόσο η φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή είναι ένα είδος παθητικής αντίστασης. Δεν έχουν δράση. Άλλο να παραλείπεις κάτι (στη δήλωση – ή και την ίδια την δήλωση) κι άλλο να σηκώνεις μπάρες. Ακόμα καλύτερα να τις σπας.
Παλιός τομέας ανυπακοής είναι και ο ΚΟΚ. Εσείς νομίζετε πως η παραβίαση του κόκκινου είναι μαγκιά και αδιαφορία. Ε, τώρα αναβαθμίζεται και θα περιλαμβάνεται στον κατάλογο της πολιτικής ανυπακοής. Την οποίαν εφάρμοζαν οι Έλληνες για χρόνια στην οδική κυκλοφορία, χωρίς να το ξέρουν. Όπως ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου, που με έκπληξη έμαθε ότι τόσα χρόνια μιλούσε πρόζα.
Προς το παρόν πάντως, οι πιο σύγχρονοι χώροι ανυπακοής αφορούν τα διόδια και το κάπνισμα. Οι θεριακλήδες επιμένουν να παραβιάζουν το νόμο και να ρυπαίνουν ασύδοτα. «Γιατί να παθαίνουμε μόνο εμείς καρκίνο και καρδιαγγειακά; Να τα παθαίνουν όλοι – κι αυτοί που ποτέ τους δεν κάπνισαν! Αυτό θα πει ισότητα».
Βέβαια ο Θορώ όταν έγραψε το δοκίμιο, είχε σαν βασικό θέμα την κατάργηση της δουλείας. Οι Βόρειες Πολιτείες είχαν την νομική υποχρέωση να συλλαμβάνουν και να επιστρέφουν στο νότο τους φυγάδες σκλάβους. Αυτόν τον νόμο είχε σαν στόχο η δική του ανυπακοή.
Προσωπικά υποφέρω από τα διόδια – όχι από την ύπαρξή τους, αλλά από την αδικία τους. Κάθε μέρα πρέπει ή να πληρώσω 4.10 € για 800 μέτρα Εθνική (μένω στις Αφίδνες) ή να χάσω μία ώρα στις παρακάμψεις και τους παράδρομους. Τα διόδια πρέπει να γίνουν πιο δίκαια. Αλλά η πολιτική ανυπακοή είναι σοβαρή υπόθεση – και όχι τσαμπουκάς.
