Αυτούς τους δύσκολους καιρούς κοιμάμαι δύσκολα, ελάχιστα ή καθόλου. Και το πιο οδυνηρό είναι πάντα η πρωινή έγερση από το κρεβάτι. Η πραγματικότητα που μου αποκαλύπτεται με το ξύπνημα με διαλύει. Νιώθω τόσο τσακισμένος και ταλαιπωρημένος που, αν δεν υπήρχε λόγος, δεν θα σηκωνόμουνα.

Όμως υπάρχει λόγος, ή μάλλον λόγοι. Τετράποδοι με όρθιες ουρές, οι γάτοι δεν  παίρνουν από δικαιολογίες ή εξηγήσεις. Δεν μπορείς να τους πεις: «Παιδιά, λυπάμαι, είμαι χάλια, δεν μπορώ να σηκωθώ». Την συμπαράστασή τους θα την εκδηλώσουν αλλιώς, με χάδια και τρυφερότητα (είναι απίθανο το πόσο ξέρουν την διάθεσή μου: αν θέλω συντροφιά ή προτιμώ μόνος – το σέβονται πάντα). Αλλά με το φαί δεν κάνουν παραχωρήσεις.

Και μου θυμίζουν δύο στίχους από το δικό μου «Βιβλίο των Γάτων». Το ποίημα «Συνομιλία με τον γάτο Αλέκο» τελειώνει με το δίστιχο:

 «Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πει ‘πεινάω’.

Όποιος πεινάει, έχει δίκιο, είπα εγώ».

Το επιχείρημα της πείνας είναι απόλυτο – και φυσικά δεν ισχύει μόνο για γάτες. Έτσι ταΐζω (από απόσταση) πεινασμένους σε άλλες χώρες, ενισχύω προσπάθειες στον τόπο μου – αλλά αυτά γίνονται και με μία πιστωτική κάρτα, ή μία δοσοληψία στο Διαδίκτυο. Όμως οι γάτες και οι γάτοι, που έχω υιοθετήσει, θέλουν να σηκωθώ από το κρεβάτι, να ανοίξω κονσέρβες, να τις μοιράσω δίκαια, να τις γαρνίρω με ένα χάδι. (Μερικοί χωρίς χάδι, δεν τρώνε).

Να λοιπόν τι με σηκώνει από το κρεβάτι κάθε πρωί – άσχετα αν έχω κοιμηθεί δύο ώρες με πόνους, ή καθόλου. Το να ζεις με ένα πλάσμα εξαρτημένο από σένα είναι μπελάς, χαρά, αλλά και φάρμακο. (Είναι και μέθοδος αγωγής παιδιών: να γίνουν υπεύθυνα).

Μία φίλη έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Είχε περιέλθει σε κατατονική κατάσταση, αμίλητη, ακίνητη, απούσα. Οι γιατροί στην Αγγλία της πέταξαν ένα κουτάβι στο δωμάτιο. Στην αρχή ούτε το είδε. Τη δεύτερη μέρα άρχισε να το φροντίζει.

Κίνητρο για ζωή: η έγνοια για κάτι έξω από σένα.