Θυμάμαι εποχές που, φοιτητής στη Γερμανία, είχα καταναλώσει πρόωρα (πολύ πρόωρα…) την πατρική επιχορήγηση και αναρωτιόμουν πώς θα την βγάλω. Δανεικά δεν υπήρχαν στον ορίζοντα, οι φίλοι μου ήταν πιο μπατίρηδες από μένα. Τελευταία στιγμή εμφανιζόταν κάποια μικροδουλειά (π. χ. κομπάρσος σε ταινία) και επιβίωνα. Μου έμεινε όμως το αίσθημα του κενού και του φόβου που με καταδυνάστευαν, όταν δεν είχα μία, ούτε κάποια προοπτική. Και σε άλλη περίοδο της ζωής μου το βίωσα αυτό – ακόμα χειρότερα. Έχω κοιμηθεί αρκετές φορές νηστικός.

Μεταφέρω αυτό το αίσθημα του κενού και του φόβου από το άτομό μου στη χώρα. Εκεί είμαστε τώρα, τα ταμεία αδειάζουν, οι προοπτικές στενεύουν. Αλλά το φοβερό είναι ότι δεν γίνεται τίποτα. Πώς συμβαίνει σε όνειρο να νιώθεις μεγάλη απειλή και ταυτόχρονα να αισθάνεσαι  παράλυτος, ανίκανος να κουνηθείς, έστω και για να φύγεις. Σε τέτοια παραλυσία έχει πέσει η χώρα. Ακόμα και εκείνες τις κινήσεις με τις οποίες όλοι συμφωνούν, δεν μπορούμε να τις κάνουμε. Τις αποφασίζουμε, τις εξαγγέλλουμε, τις νομοθετούμε – και τελικά δεν γίνονται.

Εφιάλτης. Ανίκανοι πολιτικοί, αρχαϊκές δομές, πολύπλοκοι νόμοι, διαπλοκές συμφερόντων, μας κρατάνε δέσμιους ενός παρελθόντος που μας οδήγησε στην πλήρη αποτυχία. Εν τω μεταξύ το άγχος γιγαντώνεται, η ανασφάλεια μεγαλώνει, η οργή κορυφώνεται. Ο κόσμος είναι εναντίον όλων: των πολιτικών, των τραπεζιτών, των γραφειοκρατών, των επιχειρηματιών. Και κυρίως εναντίον του Μνημονίου (75%). Απόλυτα φυσικό. Κανείς δεν αγαπάει ένα χαρτί με εντολές και πρέπει. (Άλλωστε το τιμωρήσαμε ακυρώνοντάς το. Σχεδόν τίποτε από αυτά που πρότεινε  δεν έγινε).

Όμως με το να είσαι εναντίον δεν χτίζεις, δεν οικοδομείς, δεν δημιουργείς. Η Αριστερά κηρύσσει την επανάσταση. Οι συνδικαλιστές την στασιμότητα. Το «Βαθύ» Πασόκ αντιδρά. Οι υπουργοί διαβουλεύονται. Οι γραφειοκράτες κάνουν λευκή απεργία και οι συντεχνίες ενεργή απεργία. Σε μία εποχή όπου η χώρα θα χρειαζόταν την βοήθεια όλων, την δραστηριοποίηση κάθε ικμάδας, εμείς ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας αντιμαχόμενοι μεταξύ μας.

Τα ίδια δεν κάναμε και το 21; Πιο πολύ ανάμεσά μας πολεμούσαμε οι Έλληνες, παρά με τους Τούρκους. Ώσπου έσβησε ο αγώνας και μας έσωσαν οι ξένοι.

Αλλά και γι αυτούς τώρα δεν ξέρουμε αν θέλουμε να μας σώσουν…