Σταχυολογώ φράσεις από σχόλια που έλαβα (email)  για το τελευταίο μου κείμενο:

ΣΧΟΛΙΟ: «Οι Έλληνες εδώ και χρόνια δουλεύουν πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και αμείβονται ελάχιστα…».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι Έλληνες αμείβονται λιγότερο γιατί έχουν χαμηλή παραγωγικότητα. Σήμερα δεν έχει σημασία ο χρόνος εργασίας αλλά ο πλούτος που παράγεται από αυτή. Λόγω έλλειψης καινοτομίας, τεχνολογικής υστέρησης, κακής οργάνωσης αλλά και δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, δεν παράγουμε πλούτο.

ΣΧ: «τι θα σε άφηνε να παράγεις η Δύση και να έχεις τόσες εξαγωγές, που ούτε αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο θα είχες ούτε και δημοσιονομικό έλλειμμα;».

ΑΠ: Δεν το καταλαβαίνω το “θα σε άφηνε”; Η Δύση «αφήνει» την Φινλανδία να παράγει Nokia και την Κορέα Samsung? Αν παράγεις καλό προϊόν, θα πουλήσεις.

ΣΧ: «Αν φέρουμε το ΔΝΤ και το ΠΑΣΟΚ σε ένα φανταστικό δικαστήριο, το όποιο τους κατηγορεί για "εμπορία ναρκωτικών" παράλληλα με τον "ναρκομανή λαό" ο οποίος σαν εθισμένος στην κατανάλωση και την καλοπέραση, κατηγορείται κι αυτός για "απλή χρήση ναρκωτικών" πιστεύετε ότι ενέχει ο ίδιος δόλος και στις 2 περιπτώσεις κατηγορίας, ότι δηλαδή, θύτης και θύμα αξίζουν την ίδια τιμωρία»;

ΑΠ:  Ώστε φταίει αυτός που πουλάει (και που δεν είναι το ΔΝΤ) κι όχι αυτός που αγοράζει; Τόσο άβουλος και ηλίθιος είναι ο λαός; Κι οι ευκολίες της ζωής είναι ναρκωτικά; Η γιαγιά που έπλενε στη σκάφη ήταν υγιής – η εγγονή με το πλυντήριο, ναρκομανής; Κι όποιος αγοράζει στερεοφωνικό, είναι τζάνκι;

ΣΧ: «Η Δύση πρόκοψε στηριγμένη στο λόγο των αρχαίων Ελλήνων αλλά σίγουρα δε θα τα κατάφερνε αν δεν έκλεβε ανατολή και δύση, τον πλούτο όλης της οικουμένης».

ΑΠ: Η ιδέα πως όποιος πλουτίζει το κάνει κλέβοντας, πρέπει να είναι ελληνική.  Βλέπει τον κόσμο σαν δεδομένη πίτα – κι όποιος τρώει παραπάνω το παίρνει από τον άλλο. Όμως η πίτα μεγαλώνει αστρονομικά. Ποιόν έκλεψε ο Μπιλ Γκέητς (ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο) ή η Apple – η πλουσιότερη εταιρία; Ίσα-ίσα που δημιούργησαν αφάνταστο πλούτο για όλους (πάνω από 1000 συνεργάτες του Γκέητς έγιναν εκατομμυριούχοι).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Με στοιχειώνει μία διαφήμιση της Taiwan που είδα στον Economist. Αυτό το τέως αγροτικό νησί (την μάθαμε ως Φορμόζα) έχει σήμερα 20 εταιρίες διεθνείς κολοσσούς τεχνολογίας. (Εμείς ούτε μία!) Οι πέντε πρώτες μάρκες αξίζουν επτά δις δολάρια. Όλος αυτός ο πλούτος έγινε σε 40 χρόνια – χωρίς να κλέψουν κανένα.