Για την Άννα (02.06.11)

Ας παραμερίσει η επικαιρότητα για κάτι αιώνια επίκαιρο. Ένα γεγονός στη ζωή ενός αλλά και πολλών ανθρώπων που καταγράφεται και μετράει. Ο ένας άνθρωπος είναι η Μεγάλη Κυρία (και αιώνια έφηβη) του ελληνικού χρονογραφήματος, η Άννα Δαμιανίδη. Οι πολλοί είναι οι καθημερινοί αναγνώστες της στήλης της, που την χάνουν. Στις 27 Μαΐου δήλωσε ότι αποσύρεται.

Την παρακολουθώ από παλιά. Στο ραδιόφωνο, στην «Αυγή» και δέκα χρόνια στα «Νέα». Καλλιεργημένη, ευαίσθητη, με ένα λεπτό χιούμορ που συχνά γύριζε σε καίρια ειρωνεία, ήταν μία όαση στον Ελληνικό Τύπο. Την είχα ξεχωρίσει από παλιά, και την είχα αναφέρει σαν εξαίρεση όταν το 1992 έγραψα τον «Θάνατο του Χρονογραφήματος».  Τον θυμήθηκε στον αποχαιρετισμό της.

Της αφιερώνω μερικές γραμμές από το κείμενο που έγραψα όταν έφυγε ο δάσκαλός μου, ο Βασίλης Καζαντζής, ο χρονογράφος Index. Βέβαια η Άννα είναι ζωντανή και ελπίζω σύντομα να την ξαναδιαβάσουμε – τουλάχιστον στο blog της (pezotis.blogspot.com):

«Όταν χαθεί ένας χρονογράφος ποιος τον σκέπτεται; Ίσως οι διορθωτές που πάλευαν να βγάλουν τα γράμματά του, θα τον ανακαλέσουν για λίγο, ίσως μερικοί παλιοί αναγνώστες να μνημονεύσουν ένα κείμενο που τους είχε κάνει κάποτε εντύπωση. Οι δημοσιογράφοι λίγα θα βρούνε να πουν. Τους χρονογράφους δεν τους πολυχωνεύουν. Τους θεωρούν σαν «συντάκτες πολυτελείας». Λίγο κείμενο, πολλή υπογραφή.

Τι μένει από έναν χρονογράφο όταν φύγει; Ίσως μόνο ένα χρονογράφημα, που γράφει γι αυτόν ένας άλλος, που κι αυτός θα ξεχαστεί. Ίσως κάτι περισσότερο: η ένταση ζωής που χάρισε στους αναγνώστες του. Ο πλούτος και η ευφορία που δώρισε -έστω και για στιγμές- σ' αυτούς που τον διάβαζαν. Αυτή η αίσθηση πρόσθετου βίου: μια αύρα γύρω από το όνομα, μία άλως πίσω από τις λέξεις.

Ο Αριστοτέλης (αλλά και ο Ροΐδης) έχουν γράψει για τα Εφήμερα, τα έντομα που ζουν μόνο μία μέρα: "...ζη και πέτεται μέχρι δείλης..."  το εφήμερο πλάσμα. Έτσι και τα κείμενά μας, μιας ημέρας ζωή. Από σκόρπιες μέρες η ιστορία των χρονογράφων, λησμονημένες ψηφίδες.

Εφήμερα κείμενα, για εφήμερους ανθρώπους. Η αιωνιότητα είναι άλλων το χωράφι».