Με ρωτάνε γιατί δεν γράφω για τους αγανακτισμένους. Τόσο καιρό σκέπτομαι να γράψω γι αυτούς και διστάζω. Τους θαυμάζω που αγανακτούν και αγανακτώ που τους θαυμάζω.

Μας ενώνουν πολλά: ο τρόπος που βρίσκονται (πριν είκοσι χρόνια είχα οραματιστεί τον πολιτικό ρόλο του Ιντερνέτ), το γεγονός ότι είναι ακηδευμόνευτοι και ανεξάρτητοι, η οργή που εκφράζουν. Μας χωρίζει όμως ένα βασικό: τα πράγματα για τα οποία αγανακτούν. Νομίζω ότι πυροβολούν λάθος στόχους. Μουντζώνουν το Μνημόνιο, την Τρόικα, το ΔΝΤ – λες κι ευθύνονται για τα δικά μας προβλήματα. Καταριούνται το σύμπτωμα και το φάρμακο – σαν να προκάλεσαν την αρρώστια.

Τι την προκάλεσε;

Α) ο πολιτικός και οικονομικός λαϊκισμός που ξεκίνησε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και μόλυνε όλη την πολιτική μας ζωή. Με «οικονομικό λαϊκισμό» εννοώ να χαϊδεύεις όχι μόνο τα αυτιά αλλά και τις τσέπες των ψηφοφόρων, με διορισμούς, παροχές, προνόμια και γενικές αργομισθίες  (δηλαδή να τους αμείβεις με δανεικά, αφού δεν παράγουν. Τότε εκτοξεύθηκε το χρέος). Τριάντα χρόνια εκμαύλιζαν οι πολιτικοί τον λαό (που ευχαρίστως το αποδεχόταν. Εκεί μουντζώνω κι εμάς – τον λαό).

Β) η εγκληματική αμέλεια της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή που διπλασίασε το έλλειμμα και το κράτος. Νομίζω πως η Βουλή έπρεπε να ψηφίσει έναν έκτακτο νόμο και να παραπέμψει τους υπεύθυνους αυτής της πενταετίας. Να δικαστούν για εγκληματική παραμέληση των καθηκόντων τους και να πάνε φυλακή: Καραμανλής, Αλογοσκούφης, και Σια. Μαζί και οι αρχισυνδικαλιστές του εκμαυλισμού (η χειρότερη διαπλοκή) και όσοι γνωστοί των σκανδάλων (Τσουκάτος,  Άκης, Εφραίμ &Σία).

Γ) η εξίσου εγκληματική ανικανότητα και ολιγωρία της σημερινής διακυβέρνησης. Ξεκινώντας από τον ανύπαρκτο πρωθυπουργό που εκτός από το όνομά του δεν έχει να επιδείξει άλλο προσόν, την παρέα των άχρηστων παρατρεχάμενών του και τους παλιούς Πασόκους που απλώς καθυστερούν και υπονομεύουν κάθε ενέργεια, εξασκώντας πάντα και ακόμα τον λαϊκισμό του ιδρυτή τους.

Δ) η ανευθυνότητα ολόκληρης της αντιπολίτευσης που ενώ το πλοίο βουλιάζει εξακολουθεί να τσακώνεται για ποσοστά ψήφων και επιρροών.

Και τον μεν Ανδρέα Παπανδρέου θα τον κρίνει η ιστορία. Αλλά όλοι οι άλλοι υπεύθυνοι είναι εδώ γύρω μας. Αυτούς θέλω να μουντζώσω και να τιμωρήσω – όχι  το Μνημόνιο και την Τρόικα!