Η ασθένεια της χώρας είναι μία: Παραμορφωτικός Αριστερισμός.

Ξεκαθαρίζω από την αρχή: δεν εννοώ την σοβαρή Αριστερή σκέψη με όλες τις παραλλαγές της από τον Μαρξ ως την Σοσιαλδημοκρατία. Εννοώ μία διαστρέβλωση που μας ταλαιπωρεί και μας ταλανίζει εδώ και δεκαετίες.

Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της σκέψης είναι δύο:

Α) πιστεύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν την ενδιαφέρει αν καταστρέψει την μισή Ελλάδα, ανατινάξει αθώα παιδιά, δημιουργήσει πολλαπλά προβλήματα. Είπαμε: ο σκοπός εξαγιάζει τα μέσα.

Β) δεν ξέρει ποιος είναι ο σκοπός. Δεν έχει κάτι να προτείνει.

Ξέρει μόνο τι ΔΕΝ θέλει. Πολεμάει εναντίον του κεφαλαίου, του κράτους, της νέας τάξης, της πλουτοκρατίας, της παγκοσμιοποίησης,  (προσθέστε ό,τι ακόμα θέλετε από την γνωστή ξύλινη γλώσσα). Αλλά αν προσπαθήσεις να καταλάβεις τι κοινωνία οραματίζονται αυτοί οι αδυσώπητοι μαχητές, ακούς και διαβάζεις πεπαλαιωμένες γενικότητες χωρίς συγκεκριμένη μορφή. Τίποτα που να ανταποκρίνεται στα προβλήματα και τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.

Ο Παραμορφωτικός Αριστερισμός είναι κοινός παρονομαστής πολλών και ετερόκλιτων οργανώσεων. Από τους τρομοκράτες που βάζουν βόμβες, μέχρι το ΠΑΜΕ που υπονομεύει συστηματικά την οικονομία. (Άλλωστε και το ΠΑΜΕ, εφόσον ασκεί βία, τρομοκρατική οργάνωση είναι – απλώς πιο light).

Η αδιέξοδη ιδεολογία του αρνητισμού έχει παρεισφρήσει σε όλα τα κόμματα – ακόμα και τα δεξιότερα. Πολλοί απορρίπτουν – ουδείς προτείνει. Διαβάζω για την «Δικτατορία του ΔΝΤ», την «Χούντα του ΔΝΤ». Συμφωνώ! Κι εμένα δεν μου αρέσει να μου βάζουν όρους. Έχετε εναλλακτική λύση; Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ απορρίπτουν το μνημόνιο (άλλο αν με σφιγμένα δόντια το ψήφισαν) χωρίς να προτείνουν τίποτα.

Η έλλειψη εναλλακτικής λύσης είναι το γενικότερο πρόβλημα κάθε προοδευτικής  πολιτικής ιδεολογίας. (Μεγάλη ζημιά μας έκανε η κατάρρευση του ανύπαρκτου υπαρκτού). Πριν δύο χρόνια, με την κρίση, αποφάσισαν άπαντες οι αριστεροί και αριστερίζοντες ότι πάει, πέθανε οριστικά (για πεντακοσιοστή φορά)  ο καπιταλισμός. Και μετά συνεχίζουμε όλοι – καπιταλιστικά.

Η βία ποτέ δεν έφερε πρόοδο – μόνο παλινδρόμηση. Εμείς, στην Ελλάδα, στο όνομα της μη λύσης, σκοτώνουμε ανθρώπους, καταστρέφουμε την οικονομία και υπονομεύουμε κι αυτά που έχουμε. «Για ένα πουκάμισο αδειανό…».