Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Μίκη Θεοδωράκη δεν έχει προηγούμενο στην Ελληνική ιστορία – ίσως και την παγκόσμια. Ένας μεγάλος δημιουργός, στο τέλος μίας λαμπρής και ένδοξης σταδιοδρομίας, απολαμβάνει όλες τις τιμές που μπορεί να του δώσει η χώρα του – αλλά και όλη η υφήλιος. Δεν περνάει εβδομάδα, για να μην πω μέρα, που να μην γίνεται κάποια εκδήλωση. Βιβλία εκδίδονται, ταινίες γυρίζονται, λευκώματα, συναυλίες, τελετές, τίτλοι, παράσημα, ονοματοδοσίες.

Αυτό αναμφισβήτητα είναι καλό. Συνήθως οι τιμές έρχονται μετά θάνατον και αφορούν μόνο τους άλλους. Μεγάλοι μουσουργοί όπως ο Σκαλκώτας πέθαναν εντελώς άγνωστοι, με τα περισσότερα έργα τους ανεκτέλεστα (να μην αναφέρω τον υπερταλαντούχο Γιάννη Χρήστου, που χάθηκε νεότατος).  Ακόμα και ο Μάνος Χατζιδάκις δεν πρόλαβε να απολαύσει την ευγνωμοσύνη του κοινού και του λαού. Ίσως, αν είχε ζήσει κι αυτός άλλα δέκα έξη χρόνια (ήταν συνομήλικοι με τον Μίκη) να είχε απολαύσει κάποιες τιμές, αν και, από ότι ξέρω, έμοιαζε μάλλον αλλεργικός σε ταρατζούμ και παράτες.

Κι ενώ λοιπόν το έθνος τιμά τον Μίκη, ο Μίκης προσπαθεί να σώσει το έθνος. Ιδρύει την «Σπίθα», κίνημα πατριωτικό και εθνοσωτήριο και με μία διακήρυξη δώδεκα πυκνοτυπωμένων σελίδων εφημερίδας αναλύει τα προβλήματα και προτείνει λύσεις.

Δεν ξέρω πόσοι είχαν τον χρόνο και την υπομονή να διαβάσουν την διακήρυξη. Από περιέργεια το έκανα – και ομολογώ πως ένιωσα άσκημα. Από σεβασμό στο όνομα, το έργο και την ιστορία του, δεν θα ήθελα να σχολιάσω αυτά που γράφει. (Πρόσεξα ότι το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι πολιτικοί, επιστήμονες, ή δημοσιογράφοι). Μετά από πολλές παραληρηματικές σελίδες, προτείνει  π. χ. την διενέργεια δημοψηφίσματος για το αν θέλουμε ή όχι την Τρόικα και το ΔΝΤ.

Αν θέλουμε; Κανείς δεν τους θέλει! Όμως, τι εναλλακτικές λύσεις έχουμε; Αυτές που προβάλλονται από την «Σπίθα» είναι αδιέξοδες και επικίνδυνες, για να μην πω καταστροφικές. Δίνονται για να στηρίξουν μία ιδεοληψία – κι όχι μία οικονομία.

Έχουμε μία σοφή παροιμία που λέει: «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Εδώ δεν ισχύει. Κρίμα. Δεν υπάρχει κανείς εχέφρων δικός του ή φίλος, να τον προστατέψει από τον εαυτό του;