Το σπίτι βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Ο ανήφορος είναι πολύ απότομος. Στο ψηλότερο σημείο σταματάει το χωριό και ο δρόμος, που συνεχίζει ως στενός χωματόδρομος μέσα στον λόγγο.

Όταν ανέβηκε, το στρωμένο χιόνι ήταν γύρω στα δέκαα εκ﷽﷽﷽﷽﷽﷽μ εκατοστά – κανένα πρόβλημα για το τετρακίνητο που οδηγούσε. Όμως μετά άρχισε πυκνή χιονόπτωση από νιφάδες λεπτές και στεγνές σαν σκόνη. Το καλύτερο χιόνι για σκι σκέφθηκε.  Pulverschnee. Θυμήθηκε τα φοιτητικά του χρόνια και τις τραγικές απόπειρες να ισορροπήσει επάνω στα πέδιλα.

Το ηλεκτρικό είχε κοπεί – όπως πάντα συμβαίνει στα «ακραία καιρικά φαινόμενα» - και  το σπίτι ήταν ένας μεγάλος καταψύκτης. Το κρύο έσφιγγε το κεφάλι σαν μέγγενη.

Όταν τέλειωσε τις δουλειές του, το χιόνι είχε ξεπεράσει τα τριάντα εκατοστά. Δύο ώρες συνεχής εντατική χιονόπτωση είχε εξαφανίσει τα πάντα. Η ορατότητα ήταν στα τρία μέτρα.

Έφτασε με κόπο στο αυτοκίνητο. Ούτε συζήτηση για μανούβρα, δεν γινόταν να γυρίσει από τον κανονικό δρόμο. Αποφάσισε να αποτολμήσει την κάθοδο στο λόγγο. Ήξερε πως μετά από δύο χιλιόμετρα περίπου ο δασικός δρόμος συναντούσε μία άσφαλτο και αυτή μία άλλη που έβγαινε στον κύριο δρόμο.

Ο καρόδρομος μόλις που ξεχώριζε από τα όριά του – θάμνοι και δέντρα. Απάτητος σαν παρθένο σύννεφο. Ο κατήφορος της καθόδου ήταν ακόμα πιο απότομος, μία καταβύθιση στο αχανές λευκό. Χωρίς φρένα βέβαια και με την κοντή ταχύτητα μέσα, αφέθηκε να κυλίσει μέσα στο κάτασπρο.

Αυτό που έζησε τα επόμενα λεπτά ήταν μία από τις κορυφαίες εμπειρίες της ζωής του. Χάθηκε μέσα σε ένα κόσμο από μπαμπάκι, σιωπηλό και αχανή. Η χιονοθύελλα έκλεινε κάθε ορίζοντα μπροστά. Γύρω του το λευκό δεν είχε όρια. Μόλις και ξεχώρισε ένα ξωκκλήσι παρακάτω – αν δεν γνώριζε τη θέση του δεν θα το είχε δει. Ο δρόμος ούτε που φαινόταν. Άφηνε το αυτοκίνητο να τον βρίσκει μόνο του, όπως το άλογο που γυρίζει στο παχνί.

Εκείνα τα πέντε – δέκα λεπτά στο χώρο της άσπρης σιωπής, ήταν μία έκσταση, μία σχεδόν θρησκευτική εμπειρία, μία ένωση με το παν. Υπερκάλυψε – όπως το χιόνι – όλα τα μαύρα της ζωής.