Ο άνθρωπος της χρονιάς για την Ελλάδα ήταν αναμφισβήτητα ο Κανένας. Ο Ούτις, όπως θα τον ονόμαζε ο Οδυσσέας. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου – και ενσάρκωσε όλο μας τον προβληματισμό. Π. χ. οι μισοί Έλληνες τον ψήφισαν στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Πήρε περισσότερες ψήφους από οποιοδήποτε εκλεγμένο δήμαρχο ή περιφερειάρχη.
Στις δημοσκοπήσεις έβγαινε σταθερά πρώτος. «Ποιος μπορεί να λύσει καλύτερα τα προβλήματα της χώρας;» ήταν η ερώτηση. Ο Παπανδρέου 23%, ο Σαμαράς 16%, οι άλλοι πολιτικοί λίγοτερα και ο Καέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ο Κακταατισμ πρωταγωννένας πάνω από 50%.
Ο Κανένας κυριαρχούσε στην καθημερινή μας ζωή. Αυτός μάζευε τα σκουπίδια, αυτός κινούσε τα λεωφορεία, αυτός επόπτευε την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου.
Μερικοί ισχυρίζονταν ότι την Ελλάδα την κυβερνάει η Τρόικα. Αφελείς, δεν έχουν καταλάβει πως εδώ κάνει κουμάντο μόνο ο Κανένας που παράγει το Τίποτα. Το είχε πει και ο (θείος) Καραμανλής όταν, παντοδύναμος πρωθυπουργός, έκανε τη διάσημη ερώτηση: «Μα ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα;» Δεν πήρε ποτέ απάντηση. Καμία απάντηση ίσον: Κανένας.
Ο Κανένας έχει διάφορες μορφές και ενσαρκώσεις. Η πιο συνηθισμένη είναι του σημερινού πρωθυπουργού μας. Τον βλέπετε στην τηλεόραση και έχετε μία αίσθηση απουσίας, μία γεύση κενού. Σωστά. Διότι είναι ο Κανένας που διαβάζει ένα κείμενο που δεν λέει Τίποτα.
Αλλά και σε όλα τα ζωτικά μας προβλήματα την ευθύνη φέρει ο Κανένας. Δηλαδή κανείς δεν φταίει που χρεωκοπήσαμε, που διαλυθήκαμε, που βουλιάζουμε.
Ο Κανένας είναι πίσω από όλα τα σκάνδαλα. Τελικά, ποιος έφταιγε για το Βατοπέδι; Κανένας. Ποιος πήρε τα λεφτά της Ζήμενς; Ο Κανένας.
Οι δικαστικές έρευνες και οι ένορκες διοικητικές εξετάσεις δεν βγάζουν Κανένα ένοχο. Τιμωρήθηκε ποτέ Κανένας σε αυτή τη χώρα; Μόνο κάτι κακομοίρηδες πάνε φυλακή γιατί δεν είχαν άκρες.
Η παρκτων, των ι κακομοίρηδες που υνηθισμχώρα του Κανένα – του Κενού. Των ανεύθυνων, των ανύπαρκτων, των ανυπόστατων. Απουσία ουσίας. Πολιτική-φάντασμα, οικονομία-φάντασμα, κοινωνία-φάντασμα.Ο Κανόνας του Κανένα μας καθορίζει όλους. Μέσα στον καθένα μας υπάρχει «το Αδιανόητο Τίποτα» – όπως το αποκαλεί ο Στέλιος Ράμφος.
