Από την ιστορία της Γαλλίας που μελετούσα παιδί, λίγα συγκράτησα, εκτός από τα δραματικά γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης και του Ναπολέοντα. Από τις παλιότερες εποχές μου είχαν εντυπωθεί μόνο οι «rois fainéants» – οι τεμπέληδες κι ανεπρόκοποι βασιλιάδες της δυναστείας των Mérovingiens. Η εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού τους αποκαλούσε Μεροβίγγειους και γράφει γι αυτούς σε άπταιστη καθαρεύουσα: «Μετά τον θάνατον του βασιλέως Δαγοβέρτου του Α΄ τω 639, επηκολούθησε σειρά βασιλέων ανικάνων και οκνηρών (των καλουμένων rois fainéants) οίτινες εξηκολούθησαν να βασιλεύουν επί ένα περίπου αιώνα, χωρίς όμως να κυβερνούν».
Ο Δαγοβέρτος είναι ο «grand roi Dagobert» του γαλλικού παιδικού τραγουδιού, που είχε βάλει ανάποδα το βρακί του.
Τώρα, τι μου ήρθε και θυμήθηκα τους οκνηρούς βασιλιάδες; Νομίζω πως έχουν κάτι κοινό με αυτόν που μας έφερε ως εδώ. Του πρώην πρωθυπουργού μας πολύ θα του πήγαινε το παρανόμι «Κωνσταντίνος ο Οκνηρός». Κατάφερε να βασιλέψει πέντε χρόνια, χωρίς να κυβερνήσει. Λένε ότι έπαιζε πολύ Playstation. Όμως και ο νυν, που δεν είναι οκνηρός αλλά υπερδραστήριος, μοιάζει συνεχώς να παίζει – και μάλιστα εν ου παικτοίς. Δεν αναφέρομαι μόνο στις αθλητικές του επιδόσεις – καγιάκ, κουπί, ποδήλατο και άλλα παιχνίδια – όσο στο τρόπο που κυβερνάει. Φαίνεται εντελώς ερασιτεχνικός. Εκτός από δύο-τρεις υπουργούς (Παπακωνσταντίνου, Πάγκαλος, Χρυσοχοΐδης) η κυβέρνηση μοιάζει με παρέα παιδιών που παριστάνει την κυβέρνηση.
Κάθε φορά που κάποιος (ξεκινώντας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό) έχει μία φαεινή ιδέα (συνήθως νεφελώδους σοσιαλιστικής προέλευσης) την ξεστομίζει στα ξένα ΜΜΕ και ανεβάζει τα επιτόκια. Είναι απίθανο. Χωρίς να έχει χειροτερέψει η κατάσταση της χώρας από τον Οκτώβριο – τα spreads έχουν υπερδιπλασιαστεί, μόνο με τις δηλώσεις! Το τι μας κοστίζουν εμάς αυτά τα παιχνίδια ήδη το νιώθουμε (κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα!).
Ελπίζω σε μερικά χρόνια να μην διαβάζει κάποιος στην εγκυκλοπαίδεια: «Μετά το 2004 επηκολούθησε σειρά κυβερνητών ανικάνων – οκνηρών ή υπερδραστήριων – οι οποίοι οδήγησαν την χώρα κατά κρημνών…».
