Πάσχα. Αποστολή: Το εορταστικό κομμάτι. Ο εφιάλτης των παλιών χρονογράφων…

Σκεφθείτε: έγραφαν κάθε μέρα. Πολλοί (όπως ο Σπύρος Μελάς) σε δύο και τρεις εφημερίδες ταυτόχρονα. Κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα, Εθνική Εορτή ή επέτειο, έπρεπε να γράψουν κάτι σχετικό. Δεν νοείται να ανοίγεις την εφημερίδα, ανήμερα Λαμπρή και να διαβάζεις για …μόδα. Κι αυτό επί δεκαετίες!

Έτσι προέκυψαν εκατοντάδες κομμάτια με παρόμοια θεματολογία. Η μαστοριά του τεχνίτη ήταν να βρίσκει νέες οπτικές γωνίες, νέους εκφραστικούς τρόπους.

Επετειακά κείμενα. Ένα κοινό στοιχείο: Κοιτάζουν όλα προς τα πίσω. Όχι μόνο σε ιστορικές εποχές – αλλά και στις ατομικές ιστορίες. Κανείς δεν γράφει για το Πάσχα του μέλλοντος – αλλά για την Ανάσταση των παλιότερων χρόνων, για παιδικές αναμνήσεις και εφηβικά βιώματα.

Εγώ πάντως όταν γράφω για Πάσχα είμαι μονότονος. Έχω μόνο δύο θέματα – ένα ευτυχισμένο και ένα θλιβερό.

Το ευτυχισμένο είναι το Πάσχα στην Κέρκυρα – το μόνο που με κάνει να έχω μεταφυσικά ρίγη, όταν αντηχεί ο Αμλέτος στη Σπιανάδα. Πήγαινα για χρόνια, μέχρι που βούλιαξε το νησί από τους τουρίστες. Και τότε έμεινα εδώ να ακούω σε ηχογραφήσεις τις φιλαρμονικές και να βλέπω τα βίντεο που τράβηξα.

Το ωραιότερο Κερκυραϊκό μου Πάσχα το χρωστάω στην «Εθνοσωτήριο Επανάσταση». Το Απρίλη του 1967, λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα, ψυχή δεν ταξίδεψε στο νησί και ήμουν μόνος με τους ντόπιους.

Το θλιμμένο μου Πάσχα είναι από ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Είχα κάνει μία βαριά επέμβαση και ένιωθα να μην έχω ακόμα περάσει το όριο. Και αναλογιζόμουν πώς θα ήταν η ζωή μου μετά. Τώρα ξέρω. Ακόμα με σκιάζει αυτό το σκοτάδι κι ας πέρασαν δεκαέξι χρόνια.

Τα υπόλοιπα Πάσχα που θυμάμαι δεν είναι δικά μου αλλά του Παπαδιαμάντη. Όμως τα έχω διαβάσει τόσες φορές (από παιδί στις διασκευές της Γεωργίας Ταρσούλη) που είναι σαν να τα έχω ζήσει. Και τα ξαναφέρνω λέξη-λέξη στη μνήμη μου μαζί με τους ήχους και τις μυρωδιές τους.

Καλή Ανάσταση αναγνώστες μου. Για το Χριστό δεν είμαι σίγουρος, αλλά η φύση θα αναστηθεί και φέτος.