Να κάτι που δεν φανταζόμουν πως θα μας συνέβαινε. Στους Σκανδιναβούς ίσως,  αλλά σε εμάς; Τους ζωντανούς, δυναμικούς, υπερβολικούς, θορυβώδεις;

Κι όμως μας προέκυψε – και μάλιστα δύο φορές. Οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί, αρχηγοί και ηγέτες μας, βγήκαν ανόρεχτοι, απρόθυμοι, σχεδόν αδιάφοροι. Άλλους η ηγεσία τους πουσάρει, τους ενεργοποιεί τόσο που καμία φορά ξεπερνάνε τα όρια. Αλλά ετούτοι οι τελευταίοι θα έλεγες πως κυβερνάνε με το ζόρι. Αγγαρεία. Ο ένας δεν έβλεπε την ώρα να φύγει για Ραφήνα, ο άλλος να την κάνει για Σαν Ντομίνγκο (ή Πόρο – όπου συνεδρία με ανώδυνο μπλα μπλα).

Ο Θείος Καραμανλής τηλεφωνούσε αξημέρωτα στους υπουργούς για να τους υπενθυμίσει τις εκκρεμότητες. Ο Σημίτης τους κυνηγούσε με το μπλοκάκι. Ετούτοι εδώ αναθέτανε τα επείγοντα στο γάτο τους (κι εκείνος στην ουρά του). Ιδιαίτερα σήμερα όλος ο μηχανισμός σέρνεται – πράγμα που βολεύει όλους εκείνους τους υπουργούς που αποφεύγουν τα δύσκολα και τα δυσάρεστα.

Από δυναμισμό, ηγεσία, πυγμή – μηδέν. Δε λέω να φτάσουμε στον ηγέτη όπως τον περιγράφει ο Κώστας Βάρναλης:

«Νάχαμ’ ένα βασιλιά / για να μας θαμπώνει / με λειρί στο κούτελο / με φωνή τρομπόνι! /

  Νάχαμ’ ένα βασιλιά / δράκο με χοντρόλαιμο / σέρτικο κι αράθυμο / για να κάνει πόλεμο!».

Εντάξει πέρασαν οι εποχές των ηρώων και υπεράνθρωπων – που άλλωστε περισσότερα δεινά παρά καλά επισώρευσαν στην ανθρωπότητα. Αλλά από την μία άκρη να πάμε στην άλλη; Η ηγεσία (είτε κράτους, είτε επιχείρησης) απαιτεί δυναμισμό, αποφασιστικότητα, ευρηματικότητα, φαντασία. Όχι παθητική σκέψη, όχι απλή δουλική εφαρμογή ενός μνημόνιου χωρίς προβληματισμό για εναλλακτικές λύσεις.

Αλλά ακόμα κι από το μνημόνιο με χίλια ζόρια εφαρμόζονται τα εύκολα (περικοπές) και όχι τα δύσκολα και πιο δημιουργικά (μεταρρυθμίσεις).

Όμως η ηγεσία μας είτε αθλείται, είτε απουσιάζει. Απουσιάζει ακόμα κι όταν βρίσκεται εδώ. Κανείς δεν νιώθει την παρουσία της. Αντί να είναι δραστικός καταλύτης, επενεργεί σαν γενικό ηρεμιστικό.

Ήρθε τώρα και το καλοκαίρι, άρα χαλαρώνουμε κι εμείς (οι από πάνω έχουν αιώνιο καλοκαίρι με συνεχείς διακοπές). Να δούμε πώς θα μας βρει το φθινόπωρο...