Όταν παρατήρησαν στον Ιφικράτη ότι δεν ήταν από μεγάλο σόι, απάντησε υπερήφανα: «εγώ θα ξεκινήσω την γενιά μου!».

Άμποτε τέτοια νοοτροπία να αποκτούσαν όλοι οι Νεοέλληνες. Κι αυτή να ήταν η μόνη κληρονομιά που θα κρατούσαμε ζωντανή από τους προγόνους.

Όχι πια προγονοπληξία και παρελθοντολατρεία! Μηδενίζουμε το κοντέρ και ξεκινάμε. Εμείς θα στήσουμε τη γενιά μας και τη μοίρα μας.

Όλο αυτό τον καιρό η χώρα ζει έναν εφιάλτη. Δάνεια, ελλείμματα, χρεωκοπία, ύφεση, ανεργία – δεν ξέρουμε πια τι μας ξημερώνει.

Σαν τον γλεντζέ που συνέρχεται από πολυήμερη κραιπάλη και μαθαίνει πως μέσα στο  γλέντι του έπαιξε και έχασε ό,τι είχε και δεν είχε και τώρα μόνο ελεημοσύνες περιμένει… …έτσι ξυπνήσαμε ένα πρωί από το όνειρο της ευμάρειας και της «ισχυρής οικονομίας» και πληροφορηθήκαμε πως δεν έχουμε πια τίποτα – μόνο  χρέη.

Ό,τι χτίσαμε τα τελευταία χρόνια ήταν σάπιο, σε σαθρές βάσεις. Υγεία, παιδεία, θεσμοί, υπηρεσίες, οργανώσεις – χαοτικοί, άναρχοι, βουτηγμένοι στο συμφέρον και τη διαφθορά.

Εφιάλτης η κάθε μας μέρα. Ξυπνάμε και βλέπουμε μαύρο όνειρο.

Α, να ξαναρχίζαμε από το μηδέν! Να χτίζαμε από τη βάση, σιγά-σιγά, προσεχτικά, σταθερά και σοφά. Με πίστη στον εαυτό μας, χωρίς μεγαλοστομίες και ψωροπερηφάνιες. Ας ξεχάσουμε τους ένδοξους προγόνους και την παγίδα του περιούσιου λαού. Ας παραμερίσουμε τα συμπλέγματα – όχι άλλους νεοπλουτισμούς και επιδείξεις.

Όπως σωστά γράφει ο Στέλιος Ράμφος («Το αδιανόητο τίποτα»), μας περισσεύει το συναίσθημα και μας λείπει η λογική. Αλλά το πάθος και η παρόρμηση δεν χτίζουν, μόνο γκρεμίζουν. Στο γκρέμισμα, στην υπονόμευση, την καταστροφή είμαστε πρωταθλητές κόσμου.

Αν ξεκινούσαμε από την αρχή; Αν την αναμφισβήτητη επινοητικότητα και εφευρετικότητα που μας διακρίνει, αντί να την χρησιμοποιούμε για κόλπα, λαμογιές και μίζες, την βάζαμε να δουλέψει δημιουργικά;  Αν ο καθένας, αντί να ταμπουρώνεται στο  προσωπικό του πρόβλημα, προσπαθούσε να δει το λογικό σύνολο…

Σκέπτεστε μία συνδικαλιστική παράταξη που, αντί να διεκδικεί, αποφάσιζε να προσφέρει;

Κουφό; Ναι αλλά τελικά μόνο έτσι θα βοηθούσε και τον εαυτό της…