Η φράση αυτή μπορεί να αναλυθεί σε τρία: α) η δυστυχία του να είσαι πολύ έξυπνη (και να το δείχνεις) β) η δυστυχία του να είσαι γυναίκα και γ) η δυστυχία του να είσαι κόρη Μητσοτάκη.

Αντικειμενικά η Ντόρα ήταν η καλύτερη επιλογή. Σαφώς πιο ικανή και πιο σωστή, είχε ως τώρα υπηρετήσει άψογα το κόμμα και τη χώρα. Αντίθετα στον Αντώνη οφείλουμε μόνο μία από τις πιο γερές εθνικές αποτυχίες των τελευταίων δεκαετιών. Το «Μακεδονικό» πρόβλημα θα είχε ήδη λυθεί από το 1992, αν ως υπουργός Εξωτερικών, δεν είχε απορρίψει τότε το «πακέτο Πινέιρο». (Περιείχε τους όρους που προσπαθούμε σήμερα να πετύχουμε). Με την αδιαλλαξία που επέβαλλε ο εθνικισμός του Σαμαρά, όλες οι χώρες του κόσμου αναγνώρισαν το γειτονικό κράτος ως Μακεδονία...

Ωστόσο η τριπλή «δυστυχία» έφαγε τη Ντόρα. Δεν νομίζω ότι η προτίμηση στον Αντώνη εκφράζει τόσο ιδεολογικούς λόγους, όσο προσωπικούς. Στην Ελλάδα ψηφίζουμε πρόσωπα, όχι ιδέες. Και τον Κώστα Καραμανλή ως συμπαθές και (έτσι φαινόταν) ικανό άτομο τον ψήφισαν, όχι ως φορέα ιδεολογίας. Δεν θεωρώ πως οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας μεταμορφώθηκαν ξαφνικά από κεντροδεξιούς σε ακραιφνείς δεξιούς.  (Θέλω τουλάχιστον να το ελπίζω).

Οι πολύ ευφυείς άνθρωποι δεν ευημερούν στην πολιτική – εκτός αν (όπως ο Ομπάμα ή ο Κένεντυ) ακτινοβολούν και ζεστασιά. Ένας πολιτικός μετρίας εξυπνάδας (είμαι επιεικής) όπως ο υιός Μπους,  γίνεται πολύ πιο εύκολα αποδεκτός από έναν διανοούμενο (κλασική η περίπτωση του Αντλάι Στήβενσον). Και σε μας τα ίδια ισχύουν. Π. χ. ο Μαρκεζίνης ήταν ευφυέστατος…

Το ποιος εξελέγη, θα μπορούσε να μου είναι αδιάφορο. Όχι μόνο δεν ανήκω στην Νέα Δημοκρατία αλλά ούτε την έχω ψηφίσει, παρόλο που είχα φιλικές σχέσεις με τον ιδρυτή της (το γνώριζε).

Όμως πέρα από τα πολιτικά υπάρχουν και τα προσωπικά δράματα. Μία ζωή η Ντόρα προετοιμαζόταν γι αυτό το ρόλο. Και ξαφνικά ήρθε ο άλλος από το πουθενά, εκμεταλλεύτηκε τις τρεις δυστυχίες και της πήρε το στέμμα…