Κάποτε η έκτη Δεκεμβρίου ήταν η μέρα της γιορτής μου – και πολλών  χιλιάδων συνονόματων. Από πέρυσι η ημερομηνία ανήκει στον αδικοσκοτωμένο Αλέξη.

Θλίβομαι (όχι για τη γιορτή μου – έτσι κι αλλιώς δεν τη γιόρταζα) αλλά για το παλληκάρι που χάθηκε. Θλίβομαι όμως και για κάτι άλλο. Που η επέτειος μιας πράξης βίας, γιορτάζεται με βία. Είναι πραγματικά παράλογο, καταδικάζοντας μία βίαιη κίνηση, να την αναπαράγουμε. Κι ας μη μου πούνε: άλλη η βία που σκότωσε το παιδί κι άλλη η βία κατά της εξουσίας. Μία είναι η βία: αυτή που καταργεί (έστω και για ένα λεπτό) την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και (ίσως) τη σωματική ακεραιότητα του άλλου.

Η βία είναι η κατ’ εξοχήν αδιέξοδη πράξη. Δεν οδηγεί πουθενά. Δεν είναι η «μαμή της ιστορίας» αλλά της αντι-βίας, της καταπίεσης και της συντήρησης. Αυτά είναι τα μοναδικά της παιδιά. Οι χώρες που εξελίχθηκαν πολιτικά χωρίς βίαιες επαναστάσεις (Αγγλία, ΗΠΑ, Ελβετία) έφτασαν αμέσως στην δημοκρατία – χωρίς Ναπολέοντα, Βουρβόνους και Παλινόρθωση (Γαλλία), ή Στάλιν και Γκούλαγκ (Ρωσία).

Άλλωστε νομίζω ότι κανένας από αυτούς τους αντεξουσιαστές που βιαιοπραγούν δεν έχει την αυταπάτη ότι έτσι θα μειώσει την κρατική («νόμιμη») βία, θα γκρεμίσει τον  καπιταλισμό,  ή θα σταματήσει την παγκοσμιοποίηση. Νομίζω ότι ασκούν βία για τη βία. Τους έχει γίνει εθισμός, αυτοσκοπός. Την βρίσκουν σπάζοντας. Άλλοι φτιάχνονται με ουσίες κι αυτοί με βιτρίνες.

Εκτός αν βρίσκονται (εν γνώσει τους ή όχι) στην υπηρεσία της τηλεόρασης. Που λατρεύει τη βία όσο και αυτοί. Ηδονίζεται να δείχνει και να ξαναδείχνει σκηνές με φωτιές, πετροβόλημα, χημικά, ξύλο. Από την μεγάλη ειρηνική διαδήλωση της Κυριακής δεν έδειξε τίποτα. Εστίασε στο περιθώριο – και το έφερε στο προσκήνιο. Κι έδωσε για άλλη μία φορά παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας.

Μα να μην αντιδράσει κανείς στο σύστημα; Υπάρχουν άλλοι, πιο αποτελεσματικοί τρόποι. Δεν αναφέρομαι μόνο στον Γκάντι που με την μη-βία νίκησε μία αυτοκρατορία. Η Greenpeace κατάφερε να μας οδηγήσει στην Κοπεγχάγη προβάλλοντας το θέμα περιβάλλον με ευφάνταστους και ειρηνικούς τρόπους διαμαρτυρίας. Αλλάζει τον κόσμο πιο καίρια από τους μπαχαλάκηδες. Δεν χρειάζεται λοιπόν το σπάσιμο...