…έτσι θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου. Ερωτευμένος με την πατρίδα μου αλλά ριζικά αντίθετος με την ιδέα του «Έθνους».
Ξέρω ότι πολλοί επιπόλαια ή σκόπιμα μπερδεύουν αυτές τις δύο έννοιες. Όμως απέχουν χιλιόμετρα.
Πατρίδα είναι ο προσωπικός εσωτερικός και εξωτερικός μου χώρος. Ο τόπος που γεννήθηκα, η παιδική μου ηλικία, η γλώσσα μέσα στην οποία μεγάλωσα. Η παράδοση, οι αναμνήσεις, οι φίλοι. Το οικείο και το συγκεκριμένο.
Το έθνος (κι ακόμα περισσότερο το «έθνος-κράτος») είναι μία υπεριστορική αφηρημένη ιδέα – μία «φαντασιακή κοινότητα» (Andersen), ένα μεταφυσικό μόρφωμα που διακρίνεται από την συσπείρωση κατά των εχθρών του (αναγκαίοι) και την αίσθηση υπεροχής. Αριστοκράτες των λαών, Μεγάλη Ιδέα, κλπ.
Όποιος αγαπάει την πατρίδα του, αποδέχεται και τις πατρίδες των άλλων – ο εθνικιστής όμως τις αρνείται. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι και ο Τούρκος έχει πατρίδα.
Σε ένα έθνος χωράνε πολλές πατρίδες (σκεφθείτε: ΗΠΑ, Ελβετία) αλλά σε μία πατρίδα κανένα έθνος. Γιατί το αφηρημένο εξατμίζεται μπροστά στο συγκεκριμένο.
Οι πατρίδες υπήρχαν πάντα. Τα έθνη εφευρέθηκαν στο τέλος του 18ου αιώνα. (Μερικοί είπαν: για να μην πληρώνουν οι βασιλιάδες και τα κράτη μισθοφόρους… Μέχρι τότε κανείς δεν πολεμούσε «για την πατρίδα και την σημαία» - αλλά για τον άρχοντα ή/και το χρήμα του).
Ξεκινώντας τώρα για διακοπές στα Ελληνικά νησιά χαίρομαι που θα απολαύσω πάλι στιγμές μοναδικές. Όχι μόνο ωραία τοπία αλλά μία μοναδική αίσθηση ζωής. Στο «Φως των Ελλήνων» έχω γράψει:
«Το όραμα κάθε παράδεισου εξατμίζεται στον ελληνικό ήλιο. Το τέλειο επέκεινα θα ήταν προέκταση του παρόντος στο άπειρο.
Στο ταβερνάκι μιας αιώνιας αμμουδιάς: Άλλη μία από τα ίδια!
Και πάλι.
Το νυν να γίνει αιέν».
Διαβάστε το όλο εδώ:
http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=43&time_id=417&cat_id=43
Ιδιαίτερα όσοι με έχουν χαρακτηρίσει αρνησίπατρη. Αντιεθνικιστής, σίγουρα. Αν θέλετε και «ανθέλληνας». Αλλά την πατρίδα μου δεν την χαρίζω σε κανένα εθνικιστή!
