Πολλά χρόνια περνάω από αυτό τον δρόμο (πόσα πολλά – καλύτερα να μην πω). Όμως μόνο λίγες μέρες την άνοιξη είναι ένδοξος. Ξαφνικά μέσα σε μία νύχτα ανθίζουνε τα σπάρτα. Κίτρινες φλόγες πυρπολούν τις λόγχες τους.

Ο ταπεινός δρόμος γίνεται θρίαμβος. Όλο τον άλλο χρόνο είναι μία σειρά από λακκούβες και σαμάρια, ένας από τους χιλιάδες ανώνυμους κακοσυντηρημένους επαρχιακούς δρόμους. Πρέπει να προσέχεις το οδόστρωμα, κρύβει εκπλήξεις. Γρήγορα δεν μπορείς να πας – εκτός από τις τρύπες έχει και λάθος κλίσεις. Ρωμαίικος δρόμος με τα όλα του.

Αλλά όταν ανθίσουν τα σπάρτα μεταμορφώνεται. Γίνεται πρόσβαση στον Παράδεισο, σε άλλο κόσμο.

Έτσι και η ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Κάποια στιγμή φωτίζεται, γίνεται λαμπερή και μετά σβήνει. Τα νιάτα, ο έρωτας, η τύχη μπορούν να μεταβάλλουν τον πιο ασήμαντο σε βασιλιά. Για λίγο. Και μετά επιστρέφει στην ανωνυμία του.

Θυμάμαι τα σπάρτα της παιδικής μου ηλικίας. Τώρα τα βλέπω να περνάνε από τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Τότε ήταν σπάνια τα αυτοκίνητα, αλλά εμείς τρέχαμε. Και (μάλλον λάθος θα κάνω) έχω την αίσθηση ότι εκείνα τα χρόνια τα σπάρτα φεύγανε πιο γρήγορα.

Τώρα μόνο στον ύπνο μου μπορώ να τρέξω. Στα όνειρα παραμένω ελαφρός και γρήγορος, το παιδί που συναγωνιζόταν τον άνεμο. Το πρώτο πράγμα που γερνάει στον άνθρωπο είναι τα πόδια του, το πρώτο που χάνεται είναι η ελαφράδα, η ελαστικότητα, το πήδημα του ζαρκαδιού.

Πέρασα τόσες φορές από αυτό το δρόμο! Σαν ταινία με φοντύ, τα περάσματα. Ερωτευμένος νέος, πολυάσχολος μεσήλικας – με ποδήλατο, μηχανή, ανοιχτό αυτοκίνητο, κλειστή λιμουζίνα. Πάντα τα σπάρτα με ξάφνιαζαν, σαν απροσδόκητο θαύμα.

Α, μα τώρα πια δεν έχουμε καιρό για θαύματα – έχουμε σοβαρές ασχολίες, δουλειές, εκλογές. Ωστόσο μέσα σε όλα τα σοβαρά και τα σημαντικά, αφήστε ένα άνοιγμα για το αναιδές κίτρινο των σπάρτων. Έτσι για να νιώσετε ζωντανοί…