Τρεις οι εχθροί: τοξικά δάνεια, τοξικά απόβλητα, τοξικοί μύθοι. Με τα πρώτα πολεμούν πολλοί. Με τους μύθους;
Όλα τα έθνη τρέφουν μύθους (η ίδια η ιδέα του έθνους είναι μύθος, μία «φαντασιακή κοινότητα»). «Έθνος είναι ομάδα ανθρώπων που τους ενώνει ένα κοινό λάθος σχετικά με την καταγωγή τους και η συλλογική εχθρότητα απέναντι στους γείτονές τους». (KarlDeutsch). Το «κοινό λάθος» είναι ο εθνικός μύθος (περί καταγωγής, συνέχειας, εθνικών δικαίων, κλπ).
Οι τοξικοί μύθοι δηλητηριάζουν τη ζωή ενός έθνους. Πώς να υπάρξει και να προκόψει αν βασίζεται σε ψέματα; Τα περισσότερα προβλήματα – από το Μακεδονικό και το Αιγαίο ως την οικονομία και τα ελλείμματα, ξεκινάνε από τους μύθους. Οι πολιτικοί ξέρουν την αλήθεια, αλλά όταν ο λαός είναι ντοπαρισμένος, δεν διανοούνται να την πουν.
«Δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, υπάρχουν εθνικά συμφέροντα» είχε πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Εξίσου δεν υπάρχουν «προαιώνιοι εχθροί». Χρειάζονται, για να συσπειρώνουν τα έθνη – αλλά συνήθως δεν είναι καν εχθροί και πάντως ποτέ αιώνιοι. (Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί ήταν κάποτε…). Εφεύρεση των πολιτικών και των εμπόρων όπλων. Έτσι δανειζόμαστε, δεν έχουμε χρήματα για την Υγεία και την Παιδεία, επειδή ξοδεύουμε το μισό προϋπολογισμό σε εξοπλισμούς!
Η ιστορία που διδασκόμαστε είναι γεμάτη ψεύδη και μύθους. Κλασικό παράδειγμα: Στη φράση: «Στις 25 Μαρτίου του 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως στην Αγία Λαύρα», υπάρχουν τέσσερα ψέματα (και καμία αλήθεια).
Όσο πιο αδύναμο νιώθει ένα έθνος, τόσο πιο πολύ καταφεύγει σε μύθους. Αν τύχει και στην γη που κατοικεί έχει προηγηθεί ένας μεγάλος πολιτισμός – τότε ζει κοιτώντας πίσω (αδύνατο να προχωρήσει).
Γι αυτό μας είναι απαραίτητοι οι αιρετικοί. Με μεγάλο προσωπικό κόστος ξεφουσκώνουν τους μύθους και υλοποιούν την σκέψη του Σολωμού ότι κάθε τι αληθές πρέπει να θεωρείται εθνικό (και όχι αντίστροφα).
Τι θα γίνει με τους τοξικούς μύθους; Είδατε τι έπαθε το βιβλίο ιστορίας της 6ης Δημοτικού. Όχι επειδή είχε λάθη (διορθώθηκαν) αλλά επειδή έγραφε αλήθειες. Τώρα, ποιος θα ξανατολμήσει;
