Ανήκω σε μία μικρή μειονότητα. Είμαι ένας από τους Αθηναίους που γεννήθηκαν σε αυτή την πόλη πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο. Τότε η Αθήνα είχε 400.000 κατοίκους – πόσες γεννήσεις; Πόσοι έμειναν; Ίσως είμαστε λιγότεροι από το 2% του σημερινού πληθυσμού.

Εβδομήντα πέντε χρόνια σε αυτή την πόλη. Παιδί στην Μιχαήλ Βόδα, έφηβος στην Φωκίωνος Νέγρη, νέος και ώριμος στο Κολωνάκι. Τώρα σε προάστιο.

Η πόλη στην οποία μεγάλωσα δεν υπάρχει πια. Μόνο καμιά φορά, τα βράδια, τον Αύγουστο ή το Πάσχα, όταν όλοι έχουν πάει διακοπές ή στα χωριά τους, περπατώντας διακρίνω εικόνες και στιγμές από το κοινό μας παρελθόν. Είναι ένας γάμος, πολύχρονος, οδυνηρός και ευφρόσυνος, η ιστορία μου με την Αθήνα.

Αν την αγαπώ; Μα όπως μία σύζυγο με την οποία γεράσαμε μαζί – μοιράζομαι αγάπη και μίσος. Για το μίσος αλλού. Ας μιλήσουμε για τις αγάπες. Παλιές και νέες:

Τα «βραχάκια» στο Ηρώδειο πριν γίνουν κερκίδες. Τα νυχτοπερπατήματα στο Πεδίο του Άρεως όπου ζήλευα τα συγκολλημένα ζευγαράκια. Τις παρέες στον Μπιντέ και το Βυζάντιο – δίπλα ο Τσαρούχης, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης. Μικροί σκονισμένοι δρόμοι στον Κολωνό. Τα κηποθέατρα και η «Οδός Ονείρων». Τα βουνά τόσο κοντά και η θάλασσα δίπλα μας. 

Η λεωφόρος Συγγρού μία ευθεία στο πέλαγος, όπως την μυθοποίησε ο Σεφέρης. Η δροσιά της νυχτερινής Ακρόπολης από τον «Διόνυσο». Περίπατοι στη Ρωμαϊκή Αγορά ή την Αποστόλου Παύλου. Φλόκα ή Ζόναρς; Κρυψώνες στον Λυκαβηττό.  Μαρίκα Νίνου με Τσιτσάνη στου «Τζίμη του Χοντρού» στην Αχαρνών. Μαρινέλλα-Καζαντζίδης στις Τζιτζιφιές. Και σήμερα η Πειραιώς και το Γκάζι.

Η πρώτη ακρόαση του «Επιτάφιου» με τον Μπιθικώτση. Ένα κλεμμένο φιλί στου Φιλοπάππου.  Οι συναυλίες της Κρατικής, Κυριακές στον Ορφέα. Σήμερα το Μέγαρο.

Ανακαίνισα πρόσφατα το πατρικό μου. Μίζερο μου φάνηκε το σπίτι που μένω τώρα, μπροστά στα πανύψηλα ταβάνια, τις πτυσσόμενες κρυστάλλινες πόρτες, την άπλα. Αρχοντική πολυκατοικία του 1947 – ξανθό ξύλο τα πατώματα. Δεν υπάρχει πια τέτοια ποιότητα, είπε ο πατωματζής.

Μία πόλη – η ζωή μου όλη.