Όλο το καλοκαίρι άκουγα ένα μοναδικό και επαναλαμβανόμενο μουρμουρητό. Το άκουγα από τα ακουστικά, μέσα στο σκάσιμο των κυμάτων, ξαπλωμένος στην άμμο, το άκουγα ανάμεσα στα βελάσματα των προβάτων στο βουνό. Όπου κι αν πήγα διακοπές με το τρανζίστορ, με συνόδευαν οι ίδιες λέξεις: Ζήμενς, Χριστοφοράκος, μίζες, Μόναχο, Γείτονας, Τσουκάτος, Βαρθολομαίος, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Ζαγοριανός… Σε διάφορους συνδυασμούς, οι ίδιες λέξεις κομπολόι, έλεγαν τα ίδια πράγματα.

Βαρετό και αηδιαστικό. Αν δεν ήταν τα κύματα, τα πουλιά και τα πρόβατα, θα είχα αρρωστήσει. Έτσι όμως, όπως μου έρχονταν από μακριά, μου έκανε καλό – τόνιζε το πόση απόσταση με χώριζε από όλη αυτή την κακομοιριά και τη μιζέρια. Κι όταν ξαναγύρισα, τις ίδιες λέξεις άκουγα – μόνο που είχα ήδη μπολιαστεί και δεν με άγγιζε τίποτα. Κουβαλούσα ακόμα μέσα μου την ομορφιά και την αρμονία της φύσης και άντεχα τα πάντα.

Ήρθαν οι εκλογές, ξεχάσαμε τη Ζήμενς. Εμένα όμως μου έμεινε μία απορία. Ούτε ένας, μονολογούσα, ούτε ένας πολιτικός μας ηγέτης δεν έχει όρχεις; Να αποδεχθεί την αλήθεια - το πασίγνωστο, το αυτονόητο, το κοινότοπο, που το ξέρουν και οι κότες: Ότι όλα τα πολιτικά μας κόμματα, εδώ και πολλά χρόνια, παίρνουν οικονομικές ενισχύσεις από επιχειρηματίες.

Μπορώ να βεβαιώσω, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στον οικονομικό χώρο, πως οι ενισχύσεις αυτές ήταν υπόθεση ρουτίνας. Από πότε; Από τις αρχές του ελληνικού κράτους! Από τον καιρό που ο Μποδοσάκης έδινε χρυσές λίρες στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εγώ ο ίδιος έχω μεταφέρει χρήματα σε κομματικά ταμεία.

Δεν αντέχω άλλο την υποκρισία. Να βλέπω τις πόρνες να παριστάνουν τις παρθένες. Πα πα πα, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Εμείς, μαύρο χρήμα; Ποτέ!

Έτσι να βγει κάποιος με όρχεις (μεταφορικούς – δεν αποκλείονται οι κυρίες) και να πει: «Ναι, ρε. Τα παίρναμε. Κακώς, αλλά τα παίρναμε – κι εμείς και οι άλλοι. Να καθίσουμε κάτω και να δούμε πώς θα σταματήσει».

Αλλά παρθένες οι πουτάνες; Δεν λέει!