Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν διαιρείται κάθετα (όπως ακόμα επιμένουν μερικοί) σε Δεξιά και Αριστερά. Υπάρχει μία άλλη οριζόντια διαίρεση που τέμνει όλα τα κόμματα. Κάθε κόμμα έχει τους εκσυγχρονιστές και τους συντηρητικούς του. Στους τελευταίους συγκαταλέγονται και οι λεγόμενοι «πατριώτες» (δηλαδή εθνικιστές) που βλέπουν κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού ως εκδυτικισμό και την αντιμετωπίζουν ως απώλεια εθνικής συνείδησης.

Οι συντηρητικοί και πατριώτες του ΠΑΣΟΚ υπονόμευσαν τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της ομάδας Σημίτη με αποτέλεσμα να αποτύχει το ΠΑΣΟΚ όχι λόγω εκσυγχρονισμού (όπως γράφεται) αλλά λόγω ατελούς ή μη εκσυγχρονισμού. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ παραπαίει ανάμεσα σε λαϊκισμό και εκσυγχρονισμό ενώ βασικά του στελέχη, όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, είναι απομονωμένα.

Η Μαριέττα Γιαννάκου, προσπάθησε να εκσυγχρονίσει την ταλαίπωρη παιδεία μας και βρέθηκε εκτός Βουλής. Οι εκσυγχρονιστές του ΣΥΝ έχουν την πλάτη στον τοίχο από την επέλευση των δογματικών. Και μερικοί από τους επιφανέστερους εκσυγχρονιστές πολιτικούς (Μάνος, Ανδριανόπουλος, κ.ά.) βρίσκονται εκτός Βουλής και είτε προσπαθούν να επανέλθουν – είτε έχουν εγκαταλείψει τελείως την πολιτική.

Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μία νέα παράταξη με κοινό στόχο τον εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό της χώρας – μία διαδικασία που έμεινε ημιτελής από τον καιρό του Καποδίστρια.  Στην οποία θα συμμετείχαν όλοι οι εκσυγχρονιστές ανεξάρτητα από την παράταξη που τους φιλοξενούσε μέχρι τώρα. Από τον Σημίτη ως τον Παπαγιαννάκη, από τον Μάνο ως τον Γιαννίτση, από την Γιαννάκου ως τον Κουβέλη.

Κάτι τέτοιο προσπαθεί να κάνει ο Στέφανος Μάνος με το νέο του κόμμα αλλά δεν βλέπω να ξεπερνάει τις κάθετες διαιρέσεις. Ωστόσο επειδή εξακολουθεί να ισχύει το ρητό «η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος», κι επειδή η πατρίδα περνάει μία από τις πιο δύσκολες φάσεις της, κάνω μία ευχή.

Ονειρεύομαι; Ίσως. Αλλά δεν βλέπω άλλη έξοδο από το τέλμα. Θα ήταν μία κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας χωρίς όμως να είναι ένα συνονθύλευμα ανταγωνιστικών και αντιμαχόμενων  πολιτευτών. Θα τους ένωνε ένα κοινό όραμα – το μόνο που θα μπορούσε να σώσει τη χώρα. Θα πραγματοποιούσαν τη μόνη αυθεντική συναίνεση.