Γράφω πριν από την Κυριακή των Ευρωεκλογών – αλλά αυτά που σκέπτομαι ισχύουν άσχετα από την έκβασή τους.

Διότι μπορεί να μην ξέρω ποιος κέρδισε στις Ευρωεκλογές – αλλά γνωρίζω καλά ποιος έχασε.

Όλοι μας.

Έχασε το Ελληνικό κράτος κάθε ίχνος τσίπα με την φασιστική απόφαση του κ. Παυλόπουλου να απαγορεύσει την τηλεοπτική διαφήμιση στα εκτός Βουλής κόμματα – ακόμα και επί πληρωμή! Προφυλακτικά και σερβιέτες μπορεί να προβάλει ο πάσα εις – αλλά νέα κόμματα με νέες ιδέες; Αδιανόητο.

(Κι ας μην επικαλεσθεί διάταξη νόμου. Νομικός είναι, ξέρει ότι είναι αντισυνταγματικός).

Έχασαν επίσης τα μεγάλα κόμματα, αφού την ευρωπαϊκή κονίστρα την έκαναν αυλή γειτονιάς. Τα φλέγοντα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα δεν συζητήθηκαν. Απλώς μαλλιοτραβιόνταν και σουρομαδιόνταν η Κώσταινα με την Γιώργαινα για το ποια είχε πιο πολλές μπομπές και σκάνδαλα.

Έχασαν οι ψηφοφόροι που (δήθεν αηδιασμένοι) προτίμησαν τις παραλίες. Γιατί λέω δήθεν; Διότι αν ήταν πραγματικά αηδιασμένοι με όλα τα υπάρχοντα κόμματα, μπορούσαν να επιλέξουν κάποιο από τα καινούργια που είχαν και ταυτότητα και ήθος. Η αποχή στηρίζει το σύστημα. Η αηδία έγινε πρόφαση για κοπάνα.

Αποδείξαμε για άλλη μία φορά ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά προβλήματα και αναλωνόμαστε σε κοκορομαχίες και λασπολογίες.

Και επιστρέψαμε στο σημείο μηδέν όπου θα αρχίσουμε αμέσως να συζητάμε για τις επόμενες (εθνικές τώρα) εκλογές. Σαν κάτι κοιλιόδουλους που μόλις φάνε τον άμπακο, αρχίζουν να ετοιμάζουν το μενού του επόμενου γεύματος.

Στην Ελλάδα ο πολιτικός χρόνος εξελίσσεται ως εξής: Προεκλογικός – Εκλογικός – Μετεκλογικός – Προεκλογικός, κ.ο.κ. Μεταξύ μετεκλογικού και προεκλογικού μεσολαβούν μόνο μερικές ώρες.

Οπότε πού να προλάβεις να κάνεις σοβαρό κυβερνητικό (ή και αντιπολιτευτικό) έργο μέσα σε λίγες ώρες! Η ζωή μας κυλάει ανάμεσα σε εκλογές και η καθημερινότητα ανάμεσα σε δημοσκοπήσεις (μικρές εκλογές είναι κι αυτές).

Νοσταλγώ τους αρχαίους που επέλεγαν άρχοντες με κλήρωση. Άλλωστε, βλέποντας το επίπεδο των πολιτικών μας, μάλλον καλύτερους θα έβγαζε η κληρωτίδα...