-        Δεν μας τα είπες καλά για τον Άγιο Παντελεήμονα!

Το ζευγάρι με είχε σταματήσει μπροστά στην έξοδο ενός μαγαζιού και είχε αποφασίσει να μου εκφράσει τις αντιρρήσεις του.

-        Είσαστε όλοι θύματα μιας ιδεολογικής πλάνης, δήθεν προοδευτικής, δήθεν ανθρωπιστικής, με αποτέλεσμα να βουλιάζουμε στους μετανάστες! Είπε ο κύριος.

-        Δεν μπορείς πια να περπατήσεις στον δρόμο, συμπλήρωσε η κυρία.

-        Και οι μετανάστες δεν είναι οι πεινασμένοι και κακομοίρηδες που μας λέτε, αλλά κάτι παχύσαρκοι που κυκλοφορούν με λιμουζίνες...

-        Εσείς πού μένετε; Ρώτησε η κυρία.

Προσπάθησα να εξηγήσω – όσο μου έδιναν την ευκαιρία – ότι το πρόβλημα της εισόδου των μεταναστών δεν είναι πια ιδεολογικό ούτε πολιτικό. (Τέτοιο μπορεί να  είναι το πρόβλημα της αντιμετώπισής τους αφού μπούνε στη χώρα). Αλλά δεν πρόλαβα να πω πολλά – και ίσως είναι ευκαιρία να τα πω τώρα. (Άλλωστε μου είπαν ότι διαβάζουν και την LiFO).

Λεω ότι το θέμα δεν είναι πια ιδεολογικό, διότι από ότι ξέρω, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων άσχετα από ιδεολογική ή κομματική τοποθέτηση συμφωνεί ότι η χώρα δεν αντέχει τόσους πολλούς μετανάστες. Το θέμα είναι τεχνικό: πώς σφραγίζεις τα σύνορα μίας χώρας με εκατομμύρια χιλιόμετρα ακτές και 3000 νησιά;  Τι κάνεις με τους υπάρχοντες μετανάστες που δεν μπορούν να απορροφηθούν – εκτός από το να τους κλείνεις σε προσωρινά στρατόπεδα;  Πόσο προσωρινά; Και με τι συνθήκες; (Εκεί μπαίνει ο ανθρωπισμός).

Ο λόγος, αγαπητέ άγνωστε συνομιλητή, που γεμίσαμε μετανάστες δεν είναι η ιδεολογία μας (αλλιώς θα δίναμε και άσυλο στους πρόσφυγες που το δικαιούνται) αλλά στην αρχή η απληστία μας (φτηνά εργατικά χέρια) και μετά η αδυναμία μας να ανακόψουμε τη ροή. Βλέπεις είμαστε και στο όριο της Ευρώπης προς Ασία και Αφρική κι όχι στο κέντρο της όπως η Ελβετία, στην οποία αναφερθήκατε.

Λύση για το πρόβλημα δεν έχω – ίσως βοηθήσει η Ε.Ε. Μερικοί (ελπίζω να μην ανήκετε σε αυτούς) ονειρεύονται ριζικές εκκαθαρίσεις. Εκεί πράγματι θα προβάλω ιδεολογική και ανθρωπιστική αντίρρηση.