Τα γεγονότα στο Ιράν με πιάνουν από το λαιμό.
Υπάρχουν γύρω μας και ανάμεσά μας ενάμισι δισεκατομμύριο άνθρωποι που ζούνε σε κόσμο θεοκρατικό (για μας Μεσαιωνικό). Ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία, κλπ., δεν σημαίνουν τίποτα γι αυτούς. Η «Θρησκευτική Αστυνομία» κυριαρχεί.
Όσα χρόνια ζούσαν στα μέρη τους κι εμείς στα δικά μας, δεν μας αφορούσε. Αλλά τώρα η μετανάστευση, η παγκοσμιοποίηση, μας έχουν φέρει κοντά. Όμως δεν έγινε τίποτα για να γεφυρωθεί το χάσμα στις απόψεις: ακόμα διαδηλώνουν ισλαμιστές για τα σκίτσα του Μωάμεθ.
Πώς μπορεί να επιβιώσει μία υφήλιος που σπαράζεται από τόσο βαθιές αντιθέσεις; Για τους φανατικούς τους είμαστε η κοινωνία του Σατανά: οι γυναίκες μας μορφώνονται και εργάζονται ασύδοτες και μόνες, χωρίς μπούρκες και μαντίλες, τα βιβλία και τα ΜΜΕ κυκλοφορούν ελεύθερα και δεν απαγχονίζουμε τους ομοφυλόφιλους με συνοπτικές διαδικασίες.
Τρεις τρόποι έχουν προταθεί για το κλείσιμο του χάσματος. Ο πιο πρωτόγονος (ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ) είναι: εισβάλω και αλλάζω την κοινωνία με τα όπλα. Επιβάλω την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα (ειρωνεία: αναιρώντας τα με τον τρόπο της επιβολής).
Είναι σαφές ότι ο τρόπος αυτός απέτυχε. Εκτός από το μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος, μόνο λίγα μέλη μίας ελάχιστης υπό διαμόρφωση αστικής τάξης μπορεί να επωφεληθούν από μία τέτοια κίνηση: όλοι οι άλλοι αμύνονται και αντιστέκονται.
Η άλλη άποψη, που ακούγεται συχνά και στην χώρα μας (επηρεάζει και η «καθ’ ημάς Ανατολή»): Πολύ καλά είναι έτσι, αφήστε τους στην πίστη και την ησυχία τους.
Καμία αντίρρηση να δείξουμε απόλυτη ανοχή – φτάνει να την έδειχναν και αυτοί. Όμως οι φανατικοί Ισλαμιστές δεν έχουν τέτοιες αντιλήψεις: ο κόσμος γι αυτούς θα έρθει στα ίσια μόνον όταν όλοι οι άπιστοι εξαφανιστούν ή προσκυνήσουν τον Προφήτη.
Έτσι μένει η τρίτη λύση, η μακροχρόνια και χρονοβόρα. Να περιμένουμε την εσωτερική ωρίμανση και εξέλιξη αυτών των κοινωνιών, βοηθώντας με ιδέες, όχι με όπλα. Βλέπουμε τώρα σημάδια (αιματηρά) στο Ιράν. Όμως. σε τόσο κλειστές κοινωνίες, η διεργασία αυτή μπορεί να χρειαστεί αιώνες…
