Ως έθνος είμαστε ερωτιάρηδες. Και δεν εννοώ μόνο τους πολίτες (και αυτοί). Εννοώ τον λαό μας σε σχέση με άλλους λαούς απέναντι στους οποίους αντιδρούμε μόνο συναισθηματικά.

Κανένα άλλο έθνος δεν έχει στο λεξιλόγιό του ειδικούς όρους για φιλία, αγάπη και μίσος μεταξύ λαών. Εμείς έχουμε τους φιλέλληνες (που μας αγαπούν) και τους μισέλληνες (που μας μισούν). Ανάλογα με τις εποχές και τις συμπεριφορές, κάποιος λαός (ή άτομο) μπορεί να βρεθεί από φιλέλληνας, μισέλληνας. (Όπως με τις γκόμενες). Καθόλου δεν μας περνάει από το νου ότι οι άλλοι έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν από το να μας αγαπάνε ή να μας μισούν.

Και εμείς ερωτευόμαστε λαούς. Παλιά ήταν οι Κούρδοι. Τους λατρεύαμε (φτάνει να μη μετακόμιζαν στην γειτονιά μας). Μετά ήταν οι Σέρβοι. Ό,τι έκαναν οι «αδελφοί» ήταν καλά καμωμένο – ακόμα και η γενοκτονία στην Σερμπρένιτσα. (Βοηθήσαμε και με εθελοντές). Εδώ και πολλά χρόνια αγαπημένοι είναι οι Παλαιστίνοι. Απλώς εκεί εγκαταλείψαμε την Φατάχ του «αδελφού» Αραφάτ και τα φτιάξαμε με τον θανάσιμο εχθρό της: την Χαμάς.

Όλως τυχαίως οι αγαπημένοι μας λαοί ήταν πάντα εχθροί των εχθρών μας (π.χ. των Τούρκων,  των αλλόθρησκων, ή των Εβραίο-αμερικάνων). Εμφανιζόμαστε ως πονόψυχοι για τους κατατρεγμένους – αλλά επιλεκτικά. Για τις γενοκτονίες της Τσετσενίας, του Θιβέτ ή του Νταρφούρ δεν μας περίσσεψε οίκτος.

Η συναισθηματική ταύτιση μας οδηγεί στην υπερβολή και την ύβρη. Κι εγώ διαφωνώ με την δολοφονική αντίδραση του Ισραήλ στις ρουκέτες των Παλαιστινίων και την καταδικάζω. Αλλά αυτό σημαίνει πως καταδικάζω την συγκριμένη πολιτική μίας συγκεκριμένης κυβέρνησης, ενός συγκεκριμένου κράτους. Όχι πως καταδικάζω όλο τον λαό του Ισραήλ – κι ακόμα λιγότερο όλους τους Εβραίους, απανταχού γης και από καταβολής κόσμου. Έχω βαρεθεί τα αντισημιτικά και ρατσιστικά σχόλια. Αν παρακολουθούν Ελληνικά ΜΜΕ, ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς θα είναι ενθουσιασμένοι με όσα γράφουν και λένε μερικοί.